"Co nas nie zabije" jest powieścią przesiąkniętą duchem snobizmu, według której najważniejsza jest wiara w samego siebie, jawnie oskarżającą kościół. David Lagercrantz widzi naszą moralność w czarnych barwach. Dlatego w powieści, jest trochę postaci fałszywych, obłudnych, zdarzają się osoby bardzo agresywne, mamy też paru pijaczków.
Jak dla mnie Lagercrantz to twórca o zbliżonych ideałach do Dana Browna, z tym że to jego pisarski ubogi krewny.
Frans Balder wybitny naukowiec, wraca z Doliny Krzemowej gdzie pracował w Solifonie. To organizacja która zatrudnia naukowców, ulepszających działanie komputerów. Zatrudnił się tam dlatego że wiedział że ktoś z Solifonu wykradł jego patent, jedno z jego największych odkryć. Prowadzi tam prywatne śledztwo, które doprowadza go do złodzieja. W odpowiedzi Solifon przeprowadza wewnętrzne dochodzenie, które niczego nie dowodzi. W końcu w ponurej atmosferze zwalnia się stamtąd i wraca do Szwecji. Jest po rozwodzie, z aktorką Hanną, z którą ma autystycznego syna Augusta. Stracił prawa rodzicielskie, po tym gdy syn miał wypadek, a Frans pracując nad jakimś odkryciem nie słyszał płaczu syna przez parę godzin. Gdy przyjeżdża do swego kraju, zabiera Augusta ze sobą, sześcioletni chłopiec nie miał lekko, gdyż jego ojczym Lasse jest alkoholikiem i często wpadał w szał bijąc Hannę a czasem jego.Frans odkrywa że August jest sawantem, ma ponadludzkie zdolności w wąskiej dziedzinie. August umie malować z matematyczną precyzją.

"Co nas nie zabije" jest powieścią przesiąkniętą duchem snobizmu, według której najważniejsza jest wiara w samego siebie, jawnie oskarżającą kościół. David Lagercrantz widzi naszą moralność w czarnych barwach. Dlatego w powieści, jest trochę postaci fałszywych, obłudnych, zdarzają się osoby bardzo agresywne, mamy też paru pijaczków.
Jak dla mnie Lagercrantz to twórca o...