Pamiętam, że trylogię Millenium przeczytałam kiedyś jednym tchem i byłam ciekawa jej kontynuacji.

Nie jestem ani rozczarowana, ani zachwycona - śledziłam wydarzenia z zainteresowaniem i z emocjami, jakie towarzyszą czytelnikowi podczas lektury dobrego kryminału.
Podobały mi się wartka akcja i klimat, chociaż jest on tu nieco inny niż w powieściach Larssona - mniej mroczny i przytłaczający. Nie da się ukryć, że trudno było mi się oderwać od lektury, jednak w drugiej połowie coś mi zaczęło zgrzytać.
Zbyt szablonowa wydała mi się postać Lisbeth - jeśli zna się cykl, to wiadomo, czego można się po niej spodziewać, jednak tu stosunek bohaterki do dobra i zła wyłożony został zbyt łopatologicznie.
Mam też mieszane uczucia na temat wykorzystania motywu zdolności autystycznego chłopca. Po pierwsze takie przypadki autyzmu to niezwykła rzadkość, jak sześć trafień w lotto, po drugie - motyw ten ułatwił bardzo autorowi rozwikłanie zagadki (nie ma tu dochodzenia na miarę tego z Millenium).

Mimo wspomnianych wad, książka przypadła mi do gustu. Wiem, że fanatyczni fani twórczości Larssona zawsze będą mieli do czego się przyczepić, bo albo zarzucą Lagerkrantzowi, że jest naśladowcą, albo, że zbyt odszedł od stylu pierwowzoru.
Ja się nie czepiam, jednak dostrzegam wady powieści. Na szczęście nie ma ich wiele i lektura "Co nas nie zabije" na pewno może być udana.

Pamiętam, że trylogię Millenium przeczytałam kiedyś jednym tchem i byłam ciekawa jej kontynuacji.

Nie jestem ani rozczarowana, ani zachwycona - śledziłam wydarzenia z zainteresowaniem i z emocjami, jakie towarzyszą czytelnikowi podczas lektury dobrego kryminału.
Podobały mi się wartka akcja i klimat, chociaż jest on tu nieco inny niż w powieściach Larssona - mniej...