„Co mnie nie zabije, to mnie wzmocni.”
Ciekawe co pan Larsson powiedziałby na kontynuację?

„Millennium” idzie do przodu: przyszłość, nowoczesne sprawy, komputery, sztuczna inteligencja...
Początek rozwija się powoli, dużo informacji niekoniecznie interesujących, choć bez nich dalsza lektura nie ma sensu. Trzeba to jakoś przetrwać.
Najgorsze w tym wszystkim jest, że Blomkvist wpada w depresję, ma wszystkiego dość i rozważa opuszczenie dziennikarskiego zawodu. Najlepszym lekarstwem będzie dla niego nowa historia, zagmatwana, troszkę nie w jego stylu, ale zdecydowany hit.
Salander natomiast wykonuje bardzo delikatną operację, gdzie najmniejszy błąd mógłby ją wpakować do więzienia na całe życie.
„Ten pseudonim...
- ...został zaczerpnięty z komiksów, podobnie jak nazwa organizacji, która stoi za zabójstwem Fransa Baldera.”
A wszystko będzie się kręcić wokół projektu bardzo sławnego profesora Baldera, który ginie na początku książki. Świadkiem zbrodni jest jego syn. Niestety nie mówi i cierpi na autyzm, ale jeszcze nikt nie wie, że ma pamięć fotograficzną i niezwykły dar...
NSA, policja i złe gangi oczywiście również będą w to zamieszane.
A dzięki temu Mikael ma pełne ręce roboty...

Zabrakło mi mocniejszych scen. Za długie rozwinięcie. I za mało Lisbeth i Mikaela.
Jednakże miło było wrócić do „Millennium”, reklama i sława książki robią swoje, też musiałam zakupić własny egzemplarz.
A co do oceny: muszę przyznać, że to kawał dobrej roboty, zapisanie prawie 500 stron, wymyślenie nowych wątków i historii, która z góry już jest pod ostrzałem krytyki. Jednakże warto. Polecam.

„Co mnie nie zabije, to mnie wzmocni.”
Ciekawe co pan Larsson powiedziałby na kontynuację?

„Millennium” idzie do przodu: przyszłość, nowoczesne sprawy, komputery, sztuczna inteligencja...
Początek rozwija się powoli, dużo informacji niekoniecznie interesujących, choć bez nich dalsza lektura nie ma sensu. Trzeba to jakoś przetrwać.
Najgorsze w tym wszystkim jest, że...