Ta książka jest napisana… dziwnie. Początek jest bardzo sprytnie skonstruowany, tak że książka od razu wciąga. Opisy zdarzeń, ludzi i miejsc chwilami są naprawdę ładne, a zawsze żywe, takie, że ja to wszystko od razu widzę i nawet teraz mówiąc o tym słyszę szum fal za Domem Czterech Wichrów i czuję zapach róż pielęgnowanych przez lady Annę. Efekt psuje jednak chaos, który rządzi tą książką. Nie ma tu ciągłości, nie ma płynności, nie ma też żadnego ekscytującego twistu, jest przewidywalne zakończenie szyte bardzo grubymi nićmi. Ale to debiut. Debiut rzadko jest arcydziełem, myślę więc, że dam jeszcze Simonowi szansę, choć jeszcze nie teraz.

Ta książka jest napisana… dziwnie. Początek jest bardzo sprytnie skonstruowany, tak że książka od razu wciąga. Opisy zdarzeń, ludzi i miejsc chwilami są naprawdę ładne, a zawsze żywe, takie, że ja to wszystko od razu widzę i nawet teraz mówiąc o tym słyszę szum fal za Domem Czterech Wichrów i czuję zapach róż pielęgnowanych przez lady Annę. Efekt psuje jednak chaos, który...

Hmmmm... Akcja dość przewidywalna, schemat też. Wiadomo kto jest winny, wiadomo, że nikt nie chce wierzyć dzieciakowi, wiadomo, że ciężko będzie mu udowodnić swoje racje i wiadomo, że wszystko okaże się w "ostatniej chwili". Więc za co tyle gwiazdek? Po pierwsze Simon pisze w innym gatunku niż dziadek, przez co nie porównuję ich talentów aż tak bardzo, bo poległby sromotnie. A po drugie i ważniejsze - bardzo podobało mi się przyłożenie takiej wagi do przesłuchań na sali sądowej. Jako prawnik zna się na tym i pokazał parę sztuczek, które stosują prawnicy brytyjscy. Mi się to podobało, ale pewnie dlatego, że jest to zbieżne z kierunkiem studiów, który ukończyłem.

Hmmmm... Akcja dość przewidywalna, schemat też. Wiadomo kto jest winny, wiadomo, że nikt nie chce wierzyć dzieciakowi, wiadomo, że ciężko będzie mu udowodnić swoje racje i wiadomo, że wszystko okaże się w "ostatniej chwili". Więc za co tyle gwiazdek? Po pierwsze Simon pisze w innym gatunku niż dziadek, przez co nie porównuję ich talentów aż tak bardzo, bo poległby...

Da się przeczytać, ale nie jest to literatura najwyższych lotów. Gdyby autor nie miał znanego dziadka to zapewne ciężej byłoby mu sprzedać książkę. Ale jest ok.

Da się przeczytać, ale nie jest to literatura najwyższych lotów. Gdyby autor nie miał znanego dziadka to zapewne ciężej byłoby mu sprzedać książkę. Ale jest ok.

Gdybym miała kiedyś wybrać dziesięć najgorszych książek, jakie w życiu przeczytałam z własnej nieprzymuszonej woli (czyli nie lektur szkolnych) to z całą pewnością znalazłby się w niej "Świadek ostateczny". Simon Tolkien niestety nie odziedziczył talentu po swoim sławnym dziadku, a jego powieść jest przewidywalna aż do bólu. Oto mamy: chłopaka, który jest świadkiem zbrodni, złą macochę i zapatrzonego w nią jak w obrazek ojca. Brzmi znajomo, prawda? Wszystko rozgrywa się w scenerii siedziby arystokratycznego rodu, a zatem w grę wchodzi jeszcze spory majątek. Całość fabuły mocno przewidywalna, już od pierwszych stron czytelnik może bez trudu odgadnąć, kto jest zabójcą. Niestety, tej schematycznej historii, nie ratuje choćby jakikolwiek dobry styl, bo nawet i tym książka nie zachwyca.
A jakby ktoś zapytał dlaczego w takim razie przeczytałam, to śpieszę donieść, że byłam na wakacjach nad morzem, pogody nie było, a "Świadka ostatecznego" dorwałam w taniej książce.

Gdybym miała kiedyś wybrać dziesięć najgorszych książek, jakie w życiu przeczytałam z własnej nieprzymuszonej woli (czyli nie lektur szkolnych) to z całą pewnością znalazłby się w niej "Świadek ostateczny". Simon Tolkien niestety nie odziedziczył talentu po swoim sławnym dziadku, a jego powieść jest przewidywalna aż do bólu. Oto mamy: chłopaka, który jest świadkiem zbrodni,...

trzyma w napięciu do ostatniej strony :)

trzyma w napięciu do ostatniej strony :)

Nazwisko zobowiązuje :)
Polecam! Trzyma w napięciu do ostatniej strony

Nazwisko zobowiązuje :)
Polecam! Trzyma w napięciu do ostatniej strony