Można powiedzieć, że jest to pierwsza część ostatniego tomu, a konkretnie bardzo długie wprowadzenie, w którym Richard głównie nie wie, co robić. Potem następuje kilka szybkich przygód, z których wynika, że w następnym tomie coś się zacznie dziać. Cztery duże wady nie pozwalały mi się cieszyć nawet tą odrobiną akcji.

1. Dialogi. Przegadane, przeględzone, sztywne, grafomańskie, wielostronicowe, kiczowate, pełne powtórzeń, retrospekcji i "magicznego" czyli pozbawionego sensu żargonu. Wstawiane w najgorszych możliwych momentach, gdy trzeba być cicho albo działać natychmiast, co nie przeszkadza postaciom omawiać rozwlekle, że trzeba być cicho i działać natychmiast, i jest to konieczne, i trudno, że się boi, ale trzeba, i jeszcze przypomni jakąś historię, i jeszcze coś obieca i z czegoś się zwierzy, i już możemy zaczynać.
A jak trzeba szybko przekazać kluczową dla świata informację, która skróciłaby sagę o 500 stron, to mamy kilka stron omawiania, jak to nie ma na to czasu.

2. Poglądy polityczne. Powszechne prawo do noszenia broni podstawowym prawem człowieka. Torturowanie więźniów również. Terroryzm i rzeź cywilów dają dobrym ludziom nadzieję, entuzjazm i wiarę w sens życia. Wszystko powtarzane raz za razem bez powodu do obrzydzenia.

3. Opisy tortur pisane z zapałem świadczącym o chorym umyśle. Ja rozumiem bardzo szczegółowe opisy jednego, dwóch miast i wyglądu każdego ciała z osobna. Wytrzymam wprowadzanie nowych postaci tylko po to, by poopowiadały o rzeziach. Ale ta połowa książki, która nie jest dialogami, jest w zasadzie opisem znęcania się nad tą, tamtą, i setkami innych, ze szczególnym uwzględnieniem brutalnych gwałtów. Po pewnym czasie doszłam do wniosku, że autor ma jakieś zboczenie. Jak już pięćdziesiąte dziecko ma być torturowane na oczach rodzica lub szlachetnego bohatera, to, powiem szczerze, powoli zaczyna mnie to nudzić. I naprawdę nie ma potrzeby co chwila omawiać, co żołnierze Ładu robią kobietom. Pojęłam cztery tomy wcześniej.

4. Przeczesywanie włosów palcami, mój osobisty konik. Znam kogoś, kto tak robi, i nie lubię go widzieć w co drugiej postaci w co trzecim rozdziale.

I może jestem za miękka, ale wątek romantyczny z całą swoją kiczowatą wzniosłością mi się w zasadzie podobał. Widać też, że autor poświęcił trochę czasu na przeczytanie pierwszych części swojej sagi, bo postaci nie widziane od 8 tomów wracają niespodziewanie i masowo, dając poczucie, że być może zbliżamy się do końca.

Można powiedzieć, że jest to pierwsza część ostatniego tomu, a konkretnie bardzo długie wprowadzenie, w którym Richard głównie nie wie, co robić. Potem następuje kilka szybkich przygód, z których wynika, że w następnym tomie coś się zacznie dziać. Cztery duże wady nie pozwalały mi się cieszyć nawet tą odrobiną akcji.

1. Dialogi. Przegadane, przeględzone, sztywne,...