Karolina i Mariona to najlepsze, kochane dwie przyjaciółki, które przyjaźnią się od dziecka, na starym blokowisku swoim na betonowej płycie się huśtały wysoko, wisząc też na trzepaku głową w dół, to szalone lata 80 i 90 vibovitu, gumy do żucia. Dziewczynki miały beztroskie, fajne dzieciństwo zwierzały się ze swoich pierwszych zauroczeń, miłości. Gdy weszły już w dorosłość ich przyjaźń trwała, była silna, mocna o sobie wiedziały wszystko.
Jako pierwsza wyszła za mąż Mariona urodziła dwoje dzieci, miała ukochanego, dobrego męża. Dom, praca, dzieci były całym jej światem, jednak brakowało jej większej spontaniczności w małżeństwie, wyjść gdzieś i się rozerwać.
Jak spoglądała czasem na swe życie, chciała coś innego. Wtedy za sprawa koleżanki syna poznaje Bartka, mężczyznę przystojnego, mądrego. Między dwojgiem dorosłych ludzi rodzi się prawdziwe, wielkie uczucie.
A druga z przyjaciółek Karolina dosyć długo zwlekała by założyć własną rodzinę była singielką, chciała chłonąć najwięcej uroków i cieszyć się wolnością, korzystać z niej.
Wreszcie spotkała Michała-mężczyznę swojego życia tego jedynego, właściwego. Lecz nie wszystko potoczy się po ich dobrej myśli jak tak chcieli. Karolina rodzi chorego, niepełnosprawnego synka, jej świat się nagle rozpada ma żal do losu, czasami miała wszystkiego dość, chciała krzyczeć i zostawić wszystko za sobą, uciec gdzieś daleko. Kochała swoją rodzinę i chorego swojego synka bardzo go kochała i opiekowała się nim troskliwie był dla Karolina najważniejszym skarbem w życiu.

Przyjaciółka Karoliny obdarzyła ją wsparciem, podnosiła na duchu, musiała żyć w cieniu swojego nieuleczalnego, chorego synka. Obwiniała się o ten stan jego, lecz karygodny błąd popełniła Stefania, gdy odbierała poród, teraz będzie żyła z poczuciem swojej winy, że coś złego wyrządziła temu dziecku.

Gabriela Gargaś pisze wspaniałe, piękne, życiowe powieści powieść jest o zwyczajnych kobietach, ich codziennych zmaganiach, zwątpieniu, rozterkach.
Daje również nadzieję, wiarę i obiecuje lepsze jutro.
Powieść bardzo porusza za serce, wzruszyła mnie bardzo i chwyciła za serce napisana z przekazem prawdziwym.
Lubię styl pisania Pani Gabrieli, tę powieść czytałam z ogromnym zainteresowaniem, a jak wciąga, porywająca, piękna, mądra to książka.
Jak dla zaskakująca, wzruszająca kolejny raz pisarka pokazuje się z najlepszej strony, jest w dobrej formie.
Jestem zachwycona, zadowolona z tej powieści, chce więcej takich powieści!!!!!

Karolina i Mariona to najlepsze, kochane dwie przyjaciółki, które przyjaźnią się od dziecka, na starym blokowisku swoim na betonowej płycie się huśtały wysoko, wisząc też na trzepaku głową w dół, to szalone lata 80 i 90 vibovitu, gumy do żucia. Dziewczynki miały beztroskie, fajne dzieciństwo zwierzały się ze swoich pierwszych zauroczeń, miłości. Gdy weszły już w dorosłość...