Niezrównana to była para. On, pretendent do władzy nad całym łacińskim światem. Ona, ostatnia królowa hellenistycznego Egiptu, mająca skłonności do zakochiwania się w rzymskich mężach stanu. Jego mieczem rządziło serce, jej rozumem zawładnęły żądze namiętności. Niezależnie od historycznego przekazu, takimi ich widział William Szekspir. Stali się bohaterami dramatu, w którym zmienna Fortuna kazała kołem się toczyć losom, tak zależnym w starożytnym świecie od jej kaprysów. Jednak ci rozkochani w sobie ludzie niekoniecznie musieli słuchać humorzastej bogini, ponieważ posiadając władzę i dobre urodzenie, sami wybierali co dobre i złe. Mogłem na własne oczy się przekonać, czym zakończyły się ich starania o wspólne szczęście. Nie będę niedyskretny, kiedy podpowiem Wam, że szekspirowski punkt widzenia niewiele się w tym wypadku różni od historycznej prawdy o tej wielkiej parze.

Kleopatra widziała w Marku Antoniuszu swojego Jowisza. Marek Antoniusz z kolei porównywał ją do pięknej Tetydy, która skradła jego uczucia. Zbliżył ich konflikt i wielka polityka a rozdzieliła jadowita trucizna i sztylet. Gdyby nie fatalna w skutkach bitwa pod Akcjum to kto wie, być może tych dwoje rządziłoby całym ówczesnym światem a ich egipskie bachanalia trwałyby do późnej starości. Tymczasem niezwyciężony dotąd uczestnik triumwiratu płacąc sercem swej Kleopatrze, musiał złożyć życie u stóp ostatniego ze swoich wrogów. Tak się zakończyła miłość i władza, ale żadne z nich nie żebrało o litość.

"Antoniusz i Kleopatra" to przykład tego, że rzymscy bogowie wcale nie muszą wspierać najwspanialszych ludzi. Szekspir stworzył namiętność, której wyczyny mogły zagrozić rozsadzeniem całego imperium. Bohaterami swojego utworu uczynił prawdę i oszczerstwo oraz zazdrość z dozgonną przyjaźnią. Na uczestników tragedii nałożył obowiązek uczynienia z niej najlepszego dramatu. Przyznam, że daleko mu do wspaniałego "Hamleta" czy "Makbeta". Z pewnością wartka i interesująca akcja nie dorównuje wydarzeniom zawartym w innych dziełach angielskiego poety. Nie nazwałbym jednak tego utworu porażką. Pomimo moich uwag, kronika miłosna Antoniusza i Kleopatry może zadziwić i wzruszyć niejednego czytelnika.

Gdzieś daleko tli się wspomnienie po Gajuszu Juliuszu Cezarze. Wygląda na to, że możni tego świata chętnie stawali się sługami kobiety tragicznie zapisanej na kartach historii. Uderza mnie u Szekspira wszechobecna gotowość do wojny. Zwada i miłość to dwie namiętności, którym twórca elżbietańskiego teatru poświęcił znaczną część swojego pisarskiego życia. Być może tym razem nie zachwycił mnie swoją wizją władczyni popijającej napar z mandragory. Może nie zaszczepił we mnie entuzjazmu do Rzymianina łaknącego pieszczot na egipskich łożach. Jednak podtrzymuję zdanie, że William Szekspir był tak wielkim dramaturgiem, że małe potknięcia nie zachwieją moim szacunkiem do niego.

Niezrównana to była para. On, pretendent do władzy nad całym łacińskim światem. Ona, ostatnia królowa hellenistycznego Egiptu, mająca skłonności do zakochiwania się w rzymskich mężach stanu. Jego mieczem rządziło serce, jej rozumem zawładnęły żądze namiętności. Niezależnie od historycznego przekazu, takimi ich widział William Szekspir. Stali się bohaterami dramatu, w którym...