Wstrząsnęła mną Zofia Posmysz. Mimo tego, iż w Oświecimiu i Brzezince byłam kilkakrotnie, słyszłam opowieści więźniów, oglądałam filmy...jak każdy zresztą. Nie byłam jednak przygotowana na chwilami tak bardzo naturalistyczne opisy obozowego życia. Ale takie właśnie mają one być - bez cenzury, wstydu...Ogromnie podziwim Zofię Posmysz, że dalą radę wrócić do tych strasznych chwil i przeżyć je właściwie jeszcze raz.
I jeszcze taka osobisa dygresja.
Pracuję w gimnazjum. Nasi trzecioklasiści jeżdżą co roku do Oświecimia, mieszkamy zresztą bardzo blisko - ledwie 40 kilometrów. Jeżdzę tam niekiedy z nimi i obserwuję - jak sie zachowują, jakie wrażenie wywiera na nich to, co zabaczą, czy się wzruszą itp. I owszem - wzruszają się chwilami, czasem popytają o coś przewodnika, odpowiedzą na kilka zadanych przez niego pytań. Wsiadają do autokaru po zwiedzaniu i po 10 minutach temat przestaje istnieć. Wszyscy wracają do bezpiecznego, wygodnego i dobrze znanego wirtualnego świata Fejsa, Snapów i Instagrama.
Po przeczytaniu "Królestwa za mgłą" pomyślalam sobie, że może zamiast "Katarynki" dobrze by bylo czytać młodzieży fragmenty wywiadu-rzeki z Zofią Posmysz. Owszem- drastyczne; owszem- niewygodne, ale może to uzmyslowiłoby młodym ludziom prawdziwa grozę i niebezpieczeństwa totalitaryzmu, ślepego nacjonalizmu i ignoranckiego szowiznizmu. Teraz przydaloby sie to bardziej niż kiedykolwiek.

Wstrząsnęła mną Zofia Posmysz. Mimo tego, iż w Oświecimiu i Brzezince byłam kilkakrotnie, słyszłam opowieści więźniów, oglądałam filmy...jak każdy zresztą. Nie byłam jednak przygotowana na chwilami tak bardzo naturalistyczne opisy obozowego życia. Ale takie właśnie mają one być - bez cenzury, wstydu...Ogromnie podziwim Zofię Posmysz, że dalą radę wrócić do tych strasznych...