Nadmiar człowieczeństwa

Trzecia część trylogii „Wspomnienie o przeszłości Ziemi” to dalsze dzieje ludzkości, skazanej na potworną samotność z konieczności. Cixin Liu ma rozmach – jego „Koniec śmierci” zabiera nas w tak odległą przyszłość, tak niezmierzone przestrzenie i tak abstrakcyjne wymiary, jak mało która powieść science fiction.

Pewna pani naukowiec z Państwa Środka, Cheng Xin, pracowała dla Planetarnej Agencji Wywiadowczej w czasach, gdy Trisolarianie byli jeszcze w drodze do Układu Słonecznego. Z dnia na dzień stała się obiektem zazdrości większości kobiet na świecie – jakiś tajemniczy wielbiciel kupił jej gwiazdkę z nieba. Dosłownie. Otóż jej były kolega ze studiów o imieniu Tianming postanawia wydać cały swój majątek na prezent dla ukochanej, zanim rak płuc zje go żywcem. Cheng Xin dowiaduje się o tym trochę za późno, więc postanawia odnaleźć go w przyszłości wśród gwiazd. Również dosłownie. Nie przypuszcza jeszcze, że ostatecznie otrzyma od Tianminga prezent, przy którym bledną wszystkie gwiazdy. Także jak najbardziej dosłownie.

Cixin Liu nazywa hibernację „końcem śmierci”. Jest ona powszechnie dostępnym sposobem na przedłużenie egzystencji ludzi epoki kryzysu trisolariańskiego. Cheng Xin w taki właśnie sposób przenosi się w przyszłość, do czasów, gdy Ziemia i jej wrogowie tkwią w nierozerwalnym klinczu. Trwa nowa zimna wojna, tym razem pomiędzy kosmicznymi cywilizacjami – palec na przycisku zagłady trzyma Dzierżyciel Miecza, czyli wspomniany twórca Teorii Ciemnego Lasu, Luo Ji. Prawdopodobieństwo spełnienia przez niego groźby jest szacowane przez Trisolarian niebywale wysoko. Tak naprawdę tylko ta odczłowieczona i pozbawiona jakichkolwiek ludzkich cech postawa Dzierżyciela jest gwarantem pokoju. Tymczasem Ziemianie wpadają na karkołomny pomysł wymiany Luo Ji na Cheng Xin. Zamieniają ludzką maszynę na osobę o wysokich standardach moralnych, humanistycznych ideałach, wielkiej empatii i gorącym sercu. Od tej pory wyobraźnia Cixina Liu zrywa się ze smyczy i nawet granice czasu i przestrzeni nic dla niej nie znaczą, zaś „koniec śmierci” zyskuje ostatecznie trochę inne znaczenie.

Cheng Xin to właściwie główna bohaterka całej trylogii, choć pojawia się dopiero w trzeciej części. To nie tylko kobieta z krwi i kości, lecz symbol całej naszej cywilizacji. To ludzkość zredukowana do pojedynczej osoby. Na jej przykładzie autor snuje opowieść o zagubieniu człowieka w niezmierzonej, nieodkrytej i absolutnej otchłani kosmosu. W powieściowym wszechświecie podróże międzygwiezdne, starwarsowe parlamenty i sojusze, terraformowanie planet i wszelkie próby kontaktu z obcymi cywilizacjami jawią się jako przykłady naiwnego, niepoprawnego romantyzmu. Wszechświat nienawidzi życia i, choć zgodnie z Teorią Ciemnego Lasu, jest nim przepełniony, traktuje je jak swoją chorobę. Miał trochę pecha, ponieważ gdyby podczas Wielkiego Wybuchu wartości stałych fizycznych okazały się choć odrobinę inne – życie nigdy by nie powstało. A tak, choć praktycznie niemożliwe, jest wszechobecne. Trwa w tym starym, sparaliżowanym, puchnącym trupie, jakim jest kosmos Cixina Liu. Ludzie nie znaczą w tej skali zupełnie nic, nasza cywilizacja to tylko jedna z najmarniejszych bakterii wgryzających się w wielkie cielsko martwego Behemota.

Ciąg dalszy na:
http://plejbekpisze.blogspot.com/2018/05/koniec-smierci.html

Nadmiar człowieczeństwa

Trzecia część trylogii „Wspomnienie o przeszłości Ziemi” to dalsze dzieje ludzkości, skazanej na potworną samotność z konieczności. Cixin Liu ma rozmach – jego „Koniec śmierci” zabiera nas w tak odległą przyszłość, tak niezmierzone przestrzenie i tak abstrakcyjne wymiary, jak mało która powieść science fiction.

Pewna pani naukowiec z Państwa...