Ostatnia część trylogii - prequel Diuny - opisującej Dżihad Butleriański. O ile pierwsza cześć tej trzeciej księgi trochę mnie już zmęczyła, bo była przedłużana ponad potrzebę i miarę, o tyle jej druga cześć jest na prawdę rewelacyjna. Akcja trzymająca w napięciu, wiele zwrotów i wyjaśnienie masy wątków pojawiających się w Diunie. Nie mogłem się oderwać od ostatnich rozdziałów. Pozostaje jedynie żałować, że nie została tak napisana cała ta pierwsza trylogia.

Ostatnia część trylogii - prequel Diuny - opisującej Dżihad Butleriański. O ile pierwsza cześć tej trzeciej księgi trochę mnie już zmęczyła, bo była przedłużana ponad potrzebę i miarę, o tyle jej druga cześć jest na prawdę rewelacyjna. Akcja trzymająca w napięciu, wiele zwrotów i wyjaśnienie masy wątków pojawiających się w Diunie. Nie mogłem się oderwać od ostatnich...

Trzecia część opowieści o dżihadzie butleriańskim, rozgrywająca się sto lat po pierwszym zrywie i wojnie między ludźmi a myślącymi bohaterami. Całkiem nowi bohaterowie, całkiem nowe pokolenia ludzi, którzy walczą o odzyskanie wolności. Nie zmieniło się również podejście do niewolników i to jest coś, co najbardziej w tym świecie razi. Zero refleksji nad wykorzystywaniem innych ludzi ani nad ich zagładą, cel jest najważniejszy - i dla jego osiągnięcia sięga się po każdy środek.
Co jednak najbardziej niesamowite w tej książce to schemat, który pokazuje w jaki sposób tworzy się religia i jak niewiele potrzeba, żeby zostać świętym. Wystarczyło raptem sto lat, żeby zaczadzenie religijne osiągnęło swoje maksimum, ludzie się zradykalizowali i stali się ortodoksami, którzy nie mają żadnego problemu z mordowaniem tych, którzy stoją na ich drodze. Ta książka powinna być czytana ku przestrodze, nie ma letnich wyznawców religii ani osób wierzących, ale niepraktykujących. Każdy może przejść na stronę fanatyzmu religijnego i w imię jakiegoś boga rozwalić porządek społeczny. Z tego właśnie powodu powinny istnieć mechanizmy, które trzymają religie w ściśle określonych ramach, to jedyny sposób na to, żeby ograniczyć jej destrukcyjny wpływ na ludzkość.

Trzecia część opowieści o dżihadzie butleriańskim, rozgrywająca się sto lat po pierwszym zrywie i wojnie między ludźmi a myślącymi bohaterami. Całkiem nowi bohaterowie, całkiem nowe pokolenia ludzi, którzy walczą o odzyskanie wolności. Nie zmieniło się również podejście do niewolników i to jest coś, co najbardziej w tym świecie razi. Zero refleksji nad wykorzystywaniem...

Już od pierwszych stron widać niestety, że ta książka odstaje jakością od poprzednich części. Wielokrotnie trzeba przedzierać się przez monologi wewnętrzne bohaterów, w których akapit po akapicie mowa dokładnie o tym samym, tylko ujętym innymi słowami. Przynajmniej akcja nie zawodzi: sądząc po tytule, obawiałam się, że fabuła skupiać się będzie wyłącznie na militarnym aspekcie walki ludzi z myślącymi maszynami. Na szczęście myliłam się. Autorzy sprawnie - jak i w poprzednich częściach - prowadzą czytelnika między wątkami, od rozdziału do rozdziału skacząc po różnych planetach i podglądając licznych bohaterów. Bogactwo światów, poglądów, postaci, motywacji - to właśnie to, do czego wracam, sięgając po kolejne powieści z uniwersum Diuny.

Już od pierwszych stron widać niestety, że ta książka odstaje jakością od poprzednich części. Wielokrotnie trzeba przedzierać się przez monologi wewnętrzne bohaterów, w których akapit po akapicie mowa dokładnie o tym samym, tylko ujętym innymi słowami. Przynajmniej akcja nie zawodzi: sądząc po tytule, obawiałam się, że fabuła skupiać się będzie wyłącznie na militarnym...

Ogólna ocena dla całej trylogii. Generalnie nieźle się czyty dość lekkie fabularnie choć mocno oklepane. Z minusów poza płytkością to co najbardziej mnie odrzucało to bohaterowie którzy byli w większości nudni albo do bólu głupi szczególnie tzw zensunnici cogitorzy i religijni wyznawcy dżihadu. Co do pierwszych nie rozumiem jak można robić z buddyzmu i islamu pokojowe religie i przyjazne religie historia pokazuje coś innego ale jeszcze gorsze są postacie cogitorów którzy są tak genialni jak cytaty Julek do ich zdjęć na instagramie .A co dżihadystów największy problem że po prostu są nieciekawie napisani . Mimo wszystko nie są to najgorsze książki jako zapchaj dziury do spędzenia czasu choć gdyby nie pochodziły z ciekawego uniwersum to raczej bym po nie nie sięgnął. Ogólna ocena dla całości 6/10 na zachętę

Ogólna ocena dla całej trylogii. Generalnie nieźle się czyty dość lekkie fabularnie choć mocno oklepane. Z minusów poza płytkością to co najbardziej mnie odrzucało to bohaterowie którzy byli w większości nudni albo do bólu głupi szczególnie tzw zensunnici cogitorzy i religijni wyznawcy dżihadu. Co do pierwszych nie rozumiem jak można robić z buddyzmu i islamu pokojowe...

Dobre zakończenie trylogii, choć nie pozbawione wad.
Niektóre z wątków zakończone po macoszemu, lecz mimo wszystko najważniejsze z nich zostały ciekawie rozwiązane, co daje wielkie możliwości historii w kolejnych książkach, czego nie mogę się już doczekać.

Dobre zakończenie trylogii, choć nie pozbawione wad.
Niektóre z wątków zakończone po macoszemu, lecz mimo wszystko najważniejsze z nich zostały ciekawie rozwiązane, co daje wielkie możliwości historii w kolejnych książkach, czego nie mogę się już doczekać.

Wow jakże ten wielki finał cyklu Legend Diuny pozostawił niezapomniany ślad w mojej pamięci, niespodziewanym było , że okaże się to tak wciągającą lekturą.... Nie czekaj, wcale nie, to tylko ironiczny wstęp, na który, patrząc przez pryzmat oryginalnych Kronik ta powieść nawet nie zasłużyła.

Tak jak poprzednie tomy i ten okazał się banalny, mało wyrafinowany, mdły. Przyglądając się głównemu wątkowi,
bądź co bądź walce o przetrwanie Rodzaju Ludzkiego to styl autorów nie przekłada emocji bohaterów na nas czytelników - jest to mój największy zarzut dla tej i pozostałych części cyklu. Ponadto Frank Herbert potrafił zmusić odbiorców swojej twórczość do myślenia a tutaj wszystko wydaje się być czarno-białe, a bohaterowie jednowymiarowi - ten jest dobry, a tamten zły. I czemu w kolejnych rozdziałach dotyczących jednego wątku informacje z poprzednich są tak często powtarzane jak gdybyśmy posiadali pamięć złotej rybki?

Legendy Diuny osadzone w czasie na wiele tysiącleci przed historią z Kronik opisują co dało początek siłom władającym ludzkim imperium, ale niestety zabrakło w tym według mnie ambicji (a może i intelektu/wiedzy). Autorzy wybrali proste ścieżki, proste motywy, mam wrażenie takie by po prostu jakieś były.

Czytając Diunę, pierwszą powieść od, której się to wszystko zaczęło miałem przeświadczenie, że ci wszyscy ludzie jacy pojawiają się na jej kartach nie są tymi, nie są podobni do tych, którzy otaczają nas na co dzień, z którymi żyjemy, pracujemy, rozmawiamy. Instynktownie czułem, że są nam w pewien sposób obcy, że przez tysiące lat jakie nas "dzieli" ewoluowali w wielu aspektach (przede wszystkim - społecznym). I to jest chyba to co pociąga mnie w Diunie najbardziej. W tej części oczywiście mi tego brakuje, co tam niezwykle zaawansowana technologia i sztuczna
inteligencja jeśli przekładając kolejne strony czuję się jakbym podglądał przez lornetkę jak jeden somsiad knuje przeciwko drugiemu. Podobnie wygląda to z myślącymi maszynami, za dużo w blaszakach jest samych ludzi.

Jednak na uwagę zasługuje kilkanaście ostatnich stron opisujących finałowe starcie oraz wywiązanie się konfliktu, który ostatecznie doprowadzi do nienawiści pomiędzy rodami Atrydów i Harkonnenów. Wbrew temu co napisałem wyżej nie jest to takie oczywiste.

Znając już tak dobrze dzieła Briana Herberta i Kevina J. Andersona to mimo iż bardzo bym chciał mieć na półce z przeczytanymi wszystko co tyczy się tego uniwersum, waham się czy sięgnąć po następne dzieło ich pióra.

Wow jakże ten wielki finał cyklu Legend Diuny pozostawił niezapomniany ślad w mojej pamięci, niespodziewanym było , że okaże się to tak wciągającą lekturą.... Nie czekaj, wcale nie, to tylko ironiczny wstęp, na który, patrząc przez pryzmat oryginalnych Kronik ta powieść nawet nie zasłużyła.

Tak jak poprzednie tomy i ten okazał się banalny, mało wyrafinowany, mdły....

Po trzech książkach z serii włącza mi się powoli Syndrom Sztokholmski. Ta część nie jest aż tak zła jak poprzednie, ale dobra też nie jest.
W drugim tomie szorowanie o dno miało miejsce w momencie transformacji Normy Cenvy. Autorzy uznali to za świetny pomysł, w tej książce mamy powtórkę z Raquellą. Sama Norma też zmienia się nie do poznania.
Poza tym w dalszym ciągu słabo, myślące maszyny zachowują się od czapy, do tego jeszcze przeskoki czasowe psują ciągłość.

Po trzech książkach z serii włącza mi się powoli Syndrom Sztokholmski. Ta część nie jest aż tak zła jak poprzednie, ale dobra też nie jest.
W drugim tomie szorowanie o dno miało miejsce w momencie transformacji Normy Cenvy. Autorzy uznali to za świetny pomysł, w tej książce mamy powtórkę z Raquellą. Sama Norma też zmienia się nie do poznania.
Poza tym w dalszym ciągu słabo,...

Hmmm nawet, nawet. Ostatnia część nie jest zła. Bardzo podobało mi się wyjaśnienie wątków z pierwszego prawdziwego cyklu Diuny Herberta. Zawsze się zastanawiałam o co chodzi w sporze Atrydów i Harkonnenów i wreszcie wszystko wiem i jestem z tego powodu zadowolona, ten wątek autorzy przepięknie rozegrali no w PUNKT! Tak samo wątek Zgromadzenia Żeńskiego również mi się podobał, jak również powstanie pierwszego mentata, to również było świetnie rozegrane! Naprawdę czuć w sposobie poprowadzenia tych wątków rękę Herberta, myślę, że syn miał dokładne notatki od ojca jak on to chciał poprowadzić. Z kolei to co nagminne jest u tych panów to okropna maniera pisania.. co chwilę powtarzanie mi opowiedzianych już historii i to nie nawet przypomnienie poprzednich tomów ale poprzednich rozdziałów!! Ja jeszcze demencji nie mam panowie pisarze... Książka jest też momentami przydługawa i niektóre wątki są niepotrzebne.. Ogólnie powieść mi się podobała..warto przeczytać jako uzupełnienie Diuny. Polecam fanom.

Hmmm nawet, nawet. Ostatnia część nie jest zła. Bardzo podobało mi się wyjaśnienie wątków z pierwszego prawdziwego cyklu Diuny Herberta. Zawsze się zastanawiałam o co chodzi w sporze Atrydów i Harkonnenów i wreszcie wszystko wiem i jestem z tego powodu zadowolona, ten wątek autorzy przepięknie rozegrali no w PUNKT! Tak samo wątek Zgromadzenia Żeńskiego również mi się...

kocham tę serię. Często do niej wracam, i niestety, chętniej niż do samej Diuny :) Opis walki ludzi z maszynami.. cała trylogia wzbudziła we mnie głęboki niepokój czy aby na pewno uczłowieczanie maszyn jest tym czego powinniśmy chcieć.

kocham tę serię. Często do niej wracam, i niestety, chętniej niż do samej Diuny :) Opis walki ludzi z maszynami.. cała trylogia wzbudziła we mnie głęboki niepokój czy aby na pewno uczłowieczanie maszyn jest tym czego powinniśmy chcieć.

Płytka i naiwna. Tysiącletni bohaterowie naiwniejsi niż czterolatki...

Płytka i naiwna. Tysiącletni bohaterowie naiwniejsi niż czterolatki...