Szczerze, to do konca ksiazki czekalam na jakies mega wytlumaczenie powracajacej po szesciu latach matki, ktore usprawiedliwiloby porzucenie dzieci na szesc lat. I sie nie doczekalam. Potrzeba przestrzeni, brak pomocy ze strony ojca, pasje i inne takie...jak dla mnie to nie powody do rzucania rodziny, dzieci na pastwę losu... datego tez watek uwazam za...nijaki i wygorowany. Fajnie sie czyta i lekko, ksiazka wciaga. Sam pomysl powrotu matki po tylu latach jest ciekawy, jednak zabraklo mi czegos mocnego, co mogloby stac za jej zniknieciem.

Szczerze, to do konca ksiazki czekalam na jakies mega wytlumaczenie powracajacej po szesciu latach matki, ktore usprawiedliwiloby porzucenie dzieci na szesc lat. I sie nie doczekalam. Potrzeba przestrzeni, brak pomocy ze strony ojca, pasje i inne takie...jak dla mnie to nie powody do rzucania rodziny, dzieci na pastwę losu... datego tez watek uwazam za...nijaki i...

Historia opowiada o więzach i uczuciach, które spajają ze sobą rodzinę.
W książce został również przedstawiony aspekt macierzyństwa, widziany oczami nie tylko samych matek, ale też innych członków rodziny Wells. Emocje towarzyszące bohaterom dają do myślenia. Dużo mądrych słów padło w kierunku każdej osoby. Zdumiewający powrót Nory Weels to dobra książka obyczajowa, która skłania do przemyśleń i ukazuje obraz prawdziwej miłości rodzinnej 😊

Historia opowiada o więzach i uczuciach, które spajają ze sobą rodzinę.
W książce został również przedstawiony aspekt macierzyństwa, widziany oczami nie tylko samych matek, ale też innych członków rodziny Wells. Emocje towarzyszące bohaterom dają do myślenia. Dużo mądrych słów padło w kierunku każdej osoby. Zdumiewający powrót Nory Weels to dobra książka obyczajowa, która...

W moim odczuciu jest to powieść, którą dość trudno ocenić. Wspomniana przez moich poprzedników narracja jest jednym z powodów, przez które w niektórych momentach ciężko przebrnąć przez historię (zwłaszcza jeśli chodzi o perspektywę najmłodszej córki). Dość wymuszone silenie się na poetyckość niestety nie wyszło tu dobrze. Bardzo irytujące było też wciskanie miliony razy słowa "mamusia", nieraz po kilka razy w jednym krótkim akapicie.
Miałam też wielokrotnie problem z określeniem celu tej powieści, tego, w którą stronę zmierza historia. I w sumie nadal chyba nie wiem. Niemniej jednak, książkę czyta się dobrze, mimo braku wartkiej akcji nie nudzi.
Zakończenie historii jest równie zdumiewające i nieprawdopodobne co tytuł książki. Ale może komuś się spodoba, mnie - mocno średnio

W moim odczuciu jest to powieść, którą dość trudno ocenić. Wspomniana przez moich poprzedników narracja jest jednym z powodów, przez które w niektórych momentach ciężko przebrnąć przez historię (zwłaszcza jeśli chodzi o perspektywę najmłodszej córki). Dość wymuszone silenie się na poetyckość niestety nie wyszło tu dobrze. Bardzo irytujące było też wciskanie miliony razy...

Bardzo cieżko było mi się przekonać do tej książki, tej nieprawdopodobnej historii, która bardzo odbiega od rzeczywistości. Do tego wszystkiego dochodzi fatalna narracja, która aż raziła po oczach. Na całe szczęście z każdą kartką historia robi się coraz ciekawsza, zaskakuje, autorka rozbudowuje obraz każdej postaci i dochodząc do ostatniej strony stwierdziłam, że była to całkiem przyjemna lektura. Dla osób skupiających się głównie na stylu pisania będzie to katorga ze względu na wcześniej wspomnianą narrację, ale jeśli szukasz czegoś lekkiego, to myślę, że warto przeczytać.

Bardzo cieżko było mi się przekonać do tej książki, tej nieprawdopodobnej historii, która bardzo odbiega od rzeczywistości. Do tego wszystkiego dochodzi fatalna narracja, która aż raziła po oczach. Na całe szczęście z każdą kartką historia robi się coraz ciekawsza, zaskakuje, autorka rozbudowuje obraz każdej postaci i dochodząc do ostatniej strony stwierdziłam, że była to...

Zdumiewające nagromadzenie komplikacji życiowych i rodzinnych. I te irytujące dzieciaki...

Zdumiewające nagromadzenie komplikacji życiowych i rodzinnych. I te irytujące dzieciaki...

Może być. Zapowiadało się ciekawie - kobieta opuszcza męża i córeczki, chociaż ich kocha, wraca po sześciu latach. Trudne problemy - czy i kiedy człowiek gotowy jest do miłości, założenia rodziny, poświęceń. Ale potem opera mydlana w czystej postaci - za dużo wszystkiego. Steven King miałby używanie - a dołóż im jeszcze, dołóż!

Może być. Zapowiadało się ciekawie - kobieta opuszcza męża i córeczki, chociaż ich kocha, wraca po sześciu latach. Trudne problemy - czy i kiedy człowiek gotowy jest do miłości, założenia rodziny, poświęceń. Ale potem opera mydlana w czystej postaci - za dużo wszystkiego. Steven King miałby używanie - a dołóż im jeszcze, dołóż!

Książka o ... no właśnie po przeczytaniu trudno mi jest powiedzieć o czym jest bo nie o miłości, Adam sam nie wie którą kocha naprawdę, o miłości matczynej? Może trochę, bo mówi się że każda matka kocha swoje dzieci ale, no właśnie co z tymi co porzucają dzieci? Miłości dziecka do matki, i tu podobnie każde dziecko kocha matkę niezależnie od tego jaką by nie była, na pewno? Ta książka pokazuje że nie ma jednej jasnej odpowiedzi na te pytania. Czy warto czytać? Odpowiedzi na powyższe pytania nie będzie w książce i o ile mnie wciągnęło to sceny z psim duchem spowodowała że odjęłam punkty.

Książka o ... no właśnie po przeczytaniu trudno mi jest powiedzieć o czym jest bo nie o miłości, Adam sam nie wie którą kocha naprawdę, o miłości matczynej? Może trochę, bo mówi się że każda matka kocha swoje dzieci ale, no właśnie co z tymi co porzucają dzieci? Miłości dziecka do matki, i tu podobnie każde dziecko kocha matkę niezależnie od tego jaką by nie była, na pewno?...

Wysłuchawszy wiele recenzji i pochwał na temat tej książki muszę przyznać, że znacząco mnie rozczarowała. Historia o matce, która porzuca swoje dzieci i męża bo jest "artystką" i dusi ją życie rodzinne jest co najmniej żenująca. Zdecydowanie popieram samorozwój i spełnianie marzeń zostawiając w swoim życiu wiele miejsca na pasje i edukację, ale bohaterka wydała mi się żałosna. Artystka, która nie dojrzała do roli matki i żony, postanawia porzucić bez słowa wyjaśnienia maleńkie dzieci i wrócić po kilku latach wkraczając w ich życie niemal z marszu. Późniejsze wydarzenia z książki odrobinę tłumaczą jej zachowanie, nie mniej sądzę, że ta książka to doskonały przykład na to, że nie każda kobieta musi zostać matką dla pełni szczęścia. Nora jest tego przykładem. Szkoda mi tylko tych jej córek, a także zmarnowanego życia jej męża i zastępczej matki jej dzieci.

Wysłuchawszy wiele recenzji i pochwał na temat tej książki muszę przyznać, że znacząco mnie rozczarowała. Historia o matce, która porzuca swoje dzieci i męża bo jest "artystką" i dusi ją życie rodzinne jest co najmniej żenująca. Zdecydowanie popieram samorozwój i spełnianie marzeń zostawiając w swoim życiu wiele miejsca na pasje i edukację, ale bohaterka wydała mi się...

,,Świat się budzi. W każdym razie próbuje.
Budzi się w małym miasteczku Holdingwell.
Budzi się na Willoughby Street.
Budzi się pod numerem siedemdziesiątym siódmym,
w wysokim domu z czerwonej cegły, z rusztowaniem, które sięga dachu”.

Willa przeciera oczy, pozbywając się tym samym resztek snu. Staje przed oknem i dostrzega kobietę przypominającą ciocię Norę, tajemniczą krewną, którą widywała na zdjęciach, lecz której nigdy nie miała okazji poznać. Nawet pies Louis zdaje się być poruszony widokiem gościem. Ciocia Nora ma burzę rudych włosów i jasną cerę, a pod obszernym swetrem dostrzec można jej chude ciało. Unosi wzrok i spogląda na dom z czerwonej cegły.
Dom, w którym kiedyś mieszkała.

,,Nadzieja czyni z ciebie więźnia. Zapomnij o niej: uwolnij się”.

Pomimo sześcioletniej rozłąki, Ella od razu rozpoznaje mamę. Jest szczuplejsza i wygląda dość mizernie, ale to bez wątpienia ona. Również tata nie ma wątpliwości – Nora wróciła – choć wydaje się trochę zakłopotany i niepewny. Przez sześć lat wiele się zmieniło. Poszedł na odwyk. Zaczął o siebie dbać. Awansował. Nie jest już tym samym człowiekiem, czas go zmienił, stał się silniejszy, lecz spoglądając na Norę, odczuwa ten sam rodzaj tęsknoty i niemocy, co kiedyś. Minęło tyle czasu, odkąd ostatni raz widział żonę. Zaniedbany niegdyś dom odżył, a on sam odnowił relacje z dziewczynkami. Tyle razy wyobrażał sobie ten dzień, moment, w którym znowu się spotykają. Nie miał pojęcia, czy żona żyje, wiedział jedynie, że odeszła z własnej woli. I oto wróciła. Co lepszego mogło go spotkać?

Ella nie może się doczekać spotkania z mamą. Willa wciąż zastanawia się, czy kobieta, którą widziała to aby na pewno ciocia Nora. Ojciec staje przed wyborem. Co stanie się z matką, która pozostała, kiedy wróciła matka, która odeszła?

,,Na zewnątrz w chmurach rozlega się grzmot. Wiatr znów się wzmaga. Ktoś śpiewa What a Wonderful World. Słowa szybują ku nocnemu niebu”.

Dawno nie miałam do czynienia z książką, która tak głęboko by mnie poruszyła, a zarazem tak niewyobrażalnie rozgniewała swoją irracjonalnością. ,,Zdumiewający powrót Nory Wells" był pozycją, którą rezerwowałam sobie w bibliotece od dłuższego czasu. Opis z okładki intryguje, a sama fabuła jest obiecująca… do pewnego momentu. Nie chciałabym zdradzać tego, jak potoczyła się akcja, jednak czytelnikom radzę mieć oczy szeroko otwarte, szczególnie na niektóre zachowania dorosłych. Prosty przykład: czy unikanie zamykania drzwi na zamek w momencie, kiedy mamy w domu lunatykujące dziecko to aby nie przejaw braku podstawowej przezorności? Jedno z takich małych potknięć autorka wykorzystała do tego, by skomplikować fabułę i dodać jej dramatyzmu. A ja poczułam niesmak.

Bardzo podziwiam sposób kreowania postaci, które są uczuciowe, emocjonalne i osobliwe. Każdy z bohaterów ma w sobie coś wyjątkowego, każdy nosi w sobie lęki i nadzieje, w każdym jest trochę goryczy, niepewności i wad. Mała dziewczynka Willa postrzega świat zupełnie inaczej niż jej nastoletnia siostra Ella. Powracająca do domu Nora obawia się tego, jak przyjmie ją rodzina, a Fay, która przez lata nieobecności przyjaciółki opiekowała się jej dziećmi, czuje żal i zazdrość. Tworzą się naturalne konflikty, na scenę wchodzi gniew, zawiść i smutek. Emocje są rzeczywiste, z łatwością można dostrzec ich przyczynę, a jednocześnie trudno zahamować ich skutki.

,,Zdumiewający powrót Nory Wells" krok po kroku odkrywa przed czytelnikiem małe sekrety i tajemnice, co czyni powieść fascynującą i nieprzewidywalną. To, co z początku wydaje się bezzasadne, z czasem nabiera sensu. Szkoda jedynie, że książka nieustannie lawiruje między niezwykle trudnymi tematami, uprzytamniając czytelnikowi, że w tej historii nie ma idealnego zakończenia. Choć z drugiej strony takie właśnie jest życie, prawda? Pokręcone, nieprzewidywalne i zdumiewające. Jak powrót Nory Wells.

,,Świat się budzi. W każdym razie próbuje.
Budzi się w małym miasteczku Holdingwell.
Budzi się na Willoughby Street.
Budzi się pod numerem siedemdziesiątym siódmym,
w wysokim domu z czerwonej cegły, z rusztowaniem, które sięga dachu”.

Willa przeciera oczy, pozbywając się tym samym resztek snu. Staje przed oknem i dostrzega kobietę przypominającą ciocię Norę, tajemniczą...

Nora odeszła, pewnego dnia spakowała się, młodszą córkę oddała pod opiekę najlepszej przyjaciółce, starszą zostawiła z przeświadczeniem, że o właściwej porze odbierze ją ze szkoły.Cóż zostawiła dla męża?Krótką notatkę z informacją, że inaczej nie mogła, musiała…, wiele ją to kosztowało, ale … tak trzeba było…Po 6 latach z jakiś przyczyn wraca do domu, czego oczekiwała?Rzucania się w ramiona dzieci, gorących zapewnień męża, że nigdy nie miał innej?Czy po porzuceniu swoich bliskich w taki sposób, można oczekiwać łzawych powitań?Zanim dokonasz oceny jej postępowania Drogi Czytelniku zapoznaj się z historią rodziny Wellsów…

Normalnym u mnie jest, że opisy lektury (na okładce z tyłu) nie czytam do końca.Bardzo często zdumiewa mnie to, że książka jest inna niż spodziewałam się tego po zdaniu lub dwu opisu.W tym przypadku raczej myślałam, że będę miała do czynienia z thrillerem psychologicznym.Obecnie po przeczytaniu całości stwierdzam, że mogłabym pozostawić tylko: psychologiczny.Albowiem czytelniku jest to psychologiczny obraz rodziny postawiony w sytuacji kryzysowej.Jestem mile zaskoczona tą powieścią, uważam, że warto ją przeczytać.W lekturze tutaj poznajemy uczucia i czyny głównej bohaterki Nory, ale także jej męża, starszej i młodszej córki, oraz przyjaciółki rodziny.Dzięki temu mamy całkowity obiektywny obraz wydarzeń.Niewątpliwie jest to jeden z największych plusów tej powieści.Można nie lubić głównej bohaterki, ale przyznać trzeba, że każdy z nas zachowanie Nory zinterpretuje w oparciu o swoje własne przeżycia i doświadczenia.To co dla jednego czytelnika będzie nie do pojęcia dla drugiego okaże się całkiem zrozumiałe. Podczas czytania lektury towarzyszyły mi różnego rodzaju emocje , od tych całkowicie negatywnych, po obojętność, a na końcu zrozumienie.Ważnym jest, że Virginia McGregor w taki sposób przedstawiła wydarzenia, iż odczuwało się, jakby chciała powiedzieć: Co o tym sądzisz? Czy zachowanie Nory należy wybaczyć?Czy rodzina nie potraktowała jej nazbyt surowo? Miałam problem z oceną zachowania głównej bohaterki i jej bliskich.Zawsze najprościej osądzić, zdecydowanie gorzej jest wczuć się w czyjąś sytuację.Tak więc największym plusem jest problematyczność zachowań Nory, Adama, Elli oraz Fay.Ponadto książkę dobrze i płynnie się czytało.Zważając na tak ciężki temat, myślę, że nie zabrakło w tej lekturze równowagi bez której tematyka mogłaby nazbyt przytłaczać.Po prostu dobra lektura godna polecenia.

Nora odeszła, pewnego dnia spakowała się, młodszą córkę oddała pod opiekę najlepszej przyjaciółce, starszą zostawiła z przeświadczeniem, że o właściwej porze odbierze ją ze szkoły.Cóż zostawiła dla męża?Krótką notatkę z informacją, że inaczej nie mogła, musiała…, wiele ją to kosztowało, ale … tak trzeba było…Po 6 latach z jakiś przyczyn wraca do domu, czego...