Generalnie dobre podejście do problemu przemocy psychicznej - to na plus. Jednak tłumaczenie jest beznadziejne [zbyt dużo zdrobnień, całkowicie niepotrzebnych, czasem zbyt dosłowne tłumaczenie], a do tego Probst przesadziła nieco z fabułą - ilość melodramatycznych wstawek jest nie do zniesienia, a niektóre są zbyt sensacyjne. Przez ten natłok zdarzeń, wydarzeń i problemów wszelakich rozwiązanie problemu jest zbyt proste.

Do tego sporo kliszy, które niestety rażą [bo jest ich zbyt dużo i zbyt nachalnie wykorzystane]. No i wstawki opowieści o Wolfie, nie wiadomo, po co wrzucone pomiędzy - bo nie ma to sensu, skoro tak czy siak nie ma to wpływu na fabułę, a historia dzieciństwa Wolfa nie za bardzo ma się do jego charakteru/bycia teraz.
Tak więc szkoda, bo Gen wydawała się znacznie ciekawszą postacią i można było wymyślić jej lepszą opowieść. Pozostaję w nadziei, że może kolejna część mnie nie zawiedzie [o ile takowa powstania, na co liczę, bo lubię Arilyn].

Generalnie dobre podejście do problemu przemocy psychicznej - to na plus. Jednak tłumaczenie jest beznadziejne [zbyt dużo zdrobnień, całkowicie niepotrzebnych, czasem zbyt dosłowne tłumaczenie], a do tego Probst przesadziła nieco z fabułą - ilość melodramatycznych wstawek jest nie do zniesienia, a niektóre są zbyt sensacyjne. Przez ten natłok zdarzeń, wydarzeń i problemów...