Wszyscy boimy się piekła. Boimy się cierpienia i bólu, tego co nas tam czeka. Każdy dookoła tylko straszy, przestrzega. Czy dusze w piekle smażą się w tamtejszych piecach?
Wierzę, że tak nie będzie. Pewne konsekwencje będzie trzeba ponieść, jeśli wyrządzimy przez nasze życie jakieś krzywdy. Lecz nie wydaje mi się, by to było w tak niewyobrażalnie wielkim stopniu...
Tak myślę, w to wierzę, w to chcę wierzyć...
Lecz o pewnych rzeczach wiem...
Wiem, że dla pewnej części ludzi teraźniejszość jest piekłem. Powodów jest wiele, można je mnożyć. Czynników, które czynią z życia tych ludzi prawdziwe piekło, też jest całe mnóstwo.
Jednym z przykładów jest wojna..., w szczególności ta, która toczyła się pomiędzy Ameryką i Japonią. Ta wojna jak i każda inna zamienia życie ludzi, biorących w niej udział w takie właśnie piekło. Śmierć staje się codziennością, czymś tak oczywistym i normalnym jak oddychanie, wschód, zachód słońca, płynąca rzeka.
Według mojego podziału wojnę dzieli się na część dyplomatyczną, która nie ma nic wspólnego z ogniem walki, jego prawdziwym obliczem. Rząd pragnie zwycieństwa, oczekuje wyników, postępu, osiągania wytyczonych celów. Bez względu na straty w ludziach. Gadki przy okrągłym stole, debaty, wymiana uścisków rąk, przechwalanie się osiągnięciami. Tak to właśnie widzę. Ta część nie ma nic wspólnego z tym piekłem, o jakim mówię.
Oprócz dyplomatycznej części jest ta ściśle związana z ogniem walki, działaniami zbrojnymi na terytorium wroga. To właśnie ona zamienia rzeczywistość w piekło.

Na takiej właśnie rzeczywistości oparta jest książka Jamesa Jonesa...
***Cienka czerwona linia***
Ten tytuł idealnie oddaje siłę tej książki, to na czym się skupia, to o czym chce powiedzieć. 
Cienka czerwona linia jest granicą wszystkiego, co ludzkie. To moralność wyznacza tę granicę...
Mówi nam co możemy zrobić i krzyczy nam w umyśle, gdy ją przekraczamy. Najczęściej jej słuchamy, lecz nie zawsze. Jest naszym kompasem, który mówi nam jak dobrze żyć, w jakim kierunku podążać. Niektórzy idą pod prąd lekceważąc jej sygnały.
Siłę i jej wymowę kształtujemy przez nasze całe życie. Na począku pomagają nam w tym rodzice wrzucając w nią odpowiednie wartości. Później dołączają do nich nasi rówieśnicy i ludzie, których spotkamy na naszej drodze życia.
Ksiażki, które przeczytamy, filmy, które obejrzymy, sytuacje, które nas spotkają również nas kształtują, rzeźbią tą naszą moralność. Sprawiają, że jest delikatna albo ostra, gładka albo chropowata, równa albo pofałdowana, zniekształcona....
Wszystko ma na nas wpływ. Nawet najmniejsza drobnostka...
Jesteśmy rzeźbą..., otaczają nas narzędzia, które nas kształtują, a pośród nich są rzeźbiarze, osoby, które pojawiają się w naszym życiu. Bez względu na to, czy jest to obecność ciągła lub epizodyczna. 

************

"Każdy z nas został wyrzeźbiony. W rękach naszych pierwszych rzeźbiarzy byliśmy podatni jak wosk, oni ukształtowali nas według własnego uznania. Czasami rezultaty są ograniczone, innym razem wzbogacone talentem, ich własną nauką i gliną, którą trzymają między palcami, ale ich wpływ zawsze jest olbrzymi. Czując ich oddziaływanie, sami dołączamy do ich pracy, poddając się poruszeniom, zmieniając się, a z czasem wprowadzając do gry innych rzeźbiarzy. Braci, siostry, przyjaciół, pierwsze miłości. W pewnym okresie ich praca zwalnia, a my stajemy się osobnymi rzeźbami. I choć sami możemy dodawać, wygładzać, zmiękczać - położone przez nich podstawy są niezmienne. Później, dużo później, kiedy dzieło pokryje się patyną, kiedy wskutek działania żywiołów wygładzą się niektóre zgrubienia, a powstaną inne, jeśli starczy nam odwagi, możemy spróbować podjąć współpracę z nowym artystą. Jego oczami możemy na nowo spojrzeć na niektóre sprawy, odkryć to, co do tej pory nosiliśmy w sobie nie zdając sobie z tego sprawy. Nie tylko z tego powodu, ale przede wszystkim dlatego powinniśmy zaprosić do swojego życia innego artystę ze świeżym spojrzeniem."
Suzanne Glass "Rzeźbiarze (184 s.)

************

Książka ujęła mnie swoją refleksyjnoścą, głębią emocji i przeżyć wewnętrznych, biorących udział w wojnie żołnierzy...
Dotykały ich rozmaite demony..., od strachu, tchórzostwa, przerażenia graniczącego z paraliżem totalny, poprzez tęsknotę, poczucie samotności, izolacji, pustki, odosobnienia, aż do poczucia wściekłości, nienawiści, ogromnego żalu, goryczy, która zmienia tych żółnierzy w bestie zadające cierpienie bez żadnej litości, bez poczucia winy czy ciężaru sumienia...
Te wszystkie emocje i ich demony przenikają w skórę czytelnika, zamrażając płynącą pod nią krew w sopel lodu. Dlaczego? 
Bowiem były prawdziwe, autentyczne, realizm przygniatał. Tylko ktoś, kto przeżył coś takiego potrafi tak właśnie pisać o wojnie. Tylko ktoś, kto poczuł i doświadczył tych demonów osobiście, we własnych myślach.. Tylko ktoś taki napisze tak prawdziwie.
Innym imponującym czynnikiem, który decyduje o ogromnej wartości tej powieści jest nagromadzenie mnóstwa postaci, żołnierzy walczących na tej wojnie i ofiarowania im literackiej duszy, która czyni z nich bohaterów, których się zapamiętuje, którzy zostają w głowie, a później się z nimi identyfikujemy, odnosimy się do ich czynów, naśladujemy ich postwę bądź unikamy tego, co wpędziło ich w kłopoty, jakieś problemy...
Do postaci, które ja zapamiętam z pewnością należy Wick. Był moralnie pozytywną postacią. Przebywał jakby poza tą wojną, w wymiarze duchowym, bowiem ciałem był w niej obecny. Chyba się nie bał, nie czuł strachu. Na pewno cechowała go odwaga, bo widać ją było w każdym jego czynie. Migrował od jednej jednostki do drugiej..., raz tu, raz tam, typ wędrowca...
W ekranizacji filmowej rola tego gościa przypadła Jamesowi Caviezelowi, najbardziej znanemu z roli Chrystusa, w kontrowersyjnej wersji "Pasji" Mela Gibsona. Idealniie dopasowany do książkowej postaci. Jakby jego lustrzane odbicie. 
Następnym żołnierzem, który zostanie mi głowie był Fife..., w filmie grał go Adrien Brody, również idealnie pasujący do postaci z powieści. Był tchórzem, który był przerażony wojną. Strach go paraliżował, blokował mu umysł, ciało. Nie winiłem go za taką postawę..., po części go rozumiałem. Nie mogłem go oceniać, bo nie wiem w jaki sposób ja na to wszystko zareagował. 
John Bell, żołnierz pałający tęsknotą za własną żoną, również postać, która zostaje w w naszych myślach, zapamiętujemy go..., podobnie jak Wick był odważny...

Wszyscy byli ważni i charakterystyczni. Każdy z nich w jakimś tam stopniu zostaje zapamiętany przez czytelnika. Dlatego, że cała powieść staje się częścią naszej świadomości, naszych myśli.
Nie można żadnego z nich oceniać, bo byłoby to niesprawiedliwe z naszej strony. Lecz jeśli już oceniamy, to zachowajmy to dla siebie. Zostawmy to ich sumieniom, ich moralności.

Ekranizacja filmowa tak samo porywająca. Mimo tego, że strasznie dużo rzeczy było okrojonych. Trzy godziny filmu skupiły się na najważniejszych kwestiach, pomijając inne równie ważne. To nie była jednak wina twórców filmu, bowiem by w pełni odbić lustrzane odbicie książki film musiał by trwać o kilka godzin dłużej niż im się to udało. Mogę mieć pretensje jedynie do tego, że niepotrzebnie pozmieniali niektóre wątki, które w książce były zupełnie inne...

Polecam zarówno książkę, jak i film, lecz najlepiej zacząć od powieści...

Wszyscy boimy się piekła. Boimy się cierpienia i bólu, tego co nas tam czeka. Każdy dookoła tylko straszy, przestrzega. Czy dusze w piekle smażą się w tamtejszych piecach?
Wierzę, że tak nie będzie. Pewne konsekwencje będzie trzeba ponieść, jeśli wyrządzimy przez nasze życie jakieś krzywdy. Lecz nie wydaje mi się, by to było w tak niewyobrażalnie wielkim stopniu...
Tak...