Hmm...chyba coś mi umknęło. Kim, u licha, jest tytułowy „Łotr”?!

Lorkin kierując się imperatywem moralnym... no i po trosze podążając za pragnieniem własnych lędźwi [dla romantyków – za głosem serca], zgadza się przyjąć wyrok, być może dożywotniego, pobytu pośród Zdrajców. Społeczność owa, wziąwszy swój początek w sprzeciwie wobec sachakańskiego niewolnictwa, funkcjonuje bez mała rewolucyjnie jak na czasy, w których przystało buntownikom żyć. Głoszą bowiem równość wszystkich. Rządzić jednak ktoś musi, zatem buława władzy należy do tych a priori sprawiedliwszych i rozumniejszych, czyli do kobiet (ha!). Niemniej egalitie i matriarchat jak każde ideały nie mają łatwo ani w realnym ani w książkowym świecie. Lorkin podejmuje się tymczasem wymyślonej przez siebie misji dziejowej i próbuje przetrzeć szlaki ku nawiązaniu politycznych stosunków pomiędzy Gildią a Zdrajcami.

Tak oto z grubsza przedstawia się meritum kolejnej części trylogii. Obok tegoż toczą się wątki niemniej ważne bowiem Sonea prowadzi poszukiwania zbiegłego dzikiego maga i czołowego handlarza nilem, jednocześnie zajmując się rozterkami sercowymi wywołanymi powrotem jej pierwszej, a właściwie, niedoszłej miłości; na domiar dwie nowicjuszki poznają tajniki czarnej magii, tej tak bardzo zakazanej i ukrywanej przez Magów, i jak się okazuje... dosyć łatwej w nauce.

„Łotr” stanowi płynne przejście z „Misji Ambasadora”. I pisząc o „płynności” mam na myśli również kontynuację tempa rozwoju akcji. Owszem, nadal nie wbija w fotel. Nie o tym jednak, tym razem. Trudi Canavan, odnoszę takie wrażenie, że stara się w całej swej serii przemycać idee i popularyzować postawy takie jak tolerancja, równouprawnienie czy wolność wyboru. Co więcej czyni to subtelnie, być może z lekka pretensjonalnie, lecz bez indoktrynacji i zbytniego dramatyzowania. I to jest chlubne, to trzeba docenić.

.... i tylko ciągle w głowie mam pytanie: kimże jest ten Łotr? Czyż moje roztargnienie jest aż tak rozwinięte, że nie dostrzegam związku pomiędzy treścią a tytułem?

Hmm...chyba coś mi umknęło. Kim, u licha, jest tytułowy „Łotr”?!

Lorkin kierując się imperatywem moralnym... no i po trosze podążając za pragnieniem własnych lędźwi [dla romantyków – za głosem serca], zgadza się przyjąć wyrok, być może dożywotniego, pobytu pośród Zdrajców. Społeczność owa, wziąwszy swój początek w sprzeciwie wobec sachakańskiego niewolnictwa, funkcjonuje...