Niesamowity jest ten Lem. Otrzymujemy bohatera, który w żaden sposób na ten termin nie zasługuje. Otrzymujemy obraz eksploracji kosmosu, jakże odmienny od innych, współczesnych Lemowi i względem niego późniejszych, w którym człowiek musi mierzyć się nie z Obcymi, lecz z samym sobą, swoimi ułomnościami, wreszcie następstwami swoich czynów i wytworami swoich rąk. Tutaj właśnie upatruje autor realnego zagrożenia, zgrabnie naprowadzając czytelnika na serię istotnych pytań, których ten sam prawdopodobnie by nie postawił.
Niesamowity jest Lem, bo z taką łatwością kreuje specyficzny klimat, będący bardzo autorską mieszanką pustki i obcości Przestrzeni oraz charakterystycznej swojskości i normalności Pirxa.
Najbardziej imponujący jest jednak zabieg, którym Lem, dzięki spojrzeniu na istotę ludzką z dwóch zewnętrznych perspektyw, ogromu kosmosu oraz odmienności sztucznej inteligencji, ukazuje "tyciość" człowieka, miałkość i kompletny brak znaczenia zdecydowanej większości jego działalności.
Jeśli ktoś szuka lektury optymistycznej, tutaj jej nie znajdzie.

Niesamowity jest ten Lem. Otrzymujemy bohatera, który w żaden sposób na ten termin nie zasługuje. Otrzymujemy obraz eksploracji kosmosu, jakże odmienny od innych, współczesnych Lemowi i względem niego późniejszych, w którym człowiek musi mierzyć się nie z Obcymi, lecz z samym sobą, swoimi ułomnościami, wreszcie następstwami swoich czynów i wytworami swoich rąk. Tutaj...