Osobista opowieść pełna emocji, którą zdecydowanie można podciągnąć pod autobiografię Jamesa Bowena, ulicznego muzyka, którego połączyła przyjaźń z pewnym rudym kocurem, znalezionym na ulicy. To właśnie ten kot częściowo wtłacza w życie głównego bohatera, a zarazem autora, wiele cennych zmian. To historia o cudownej przyjaźni, jaka może narodzi się pomiędzy człowiekiem a zwierzęciem i która udowadnia, że w każdej chwili możemy spróbować odmienić swoje życie na lepsze.

James Bowen jest bezrobotnym mężczyzną, który leczy się z uzależnienia od narkotyków. Jego domem było mieszkanie socjalnie, a zarabiał na siebie grając na ulicy, co było dość ryzykowne, zważywszy na to, że nie zawsze zarobił tyle, by z tego wyżyć. Właśnie w takiej chwili znajduje rudego kocura, albo to ten kot znajduje jego. Jak wiemy, później dostanie imię Bob, jednak z początku jest bezimienny, a główny bohater bał się wziąć za niego odpowiedzialność, w końcu to żywa istota i trzeba o nią dbać. Gdy Bob otrzymał już swoje imię i udowodnił, że z pewnością nie opuści swojego nowego człowieka, autor zaczyna powolną przemianę w swoim życiu. To tutaj właśnie zaczyna się wędrówka kota i człowieka, którzy w końcu zyskali nadzieję na lepsze życie.

„Kot Bob i ja”, zdecydowanie jedna z lepszych książek, która ukazuje potęgę przyjaźni i chęć zmiany swojego życia. Nie można zapominać, że jest to historia jak najbardziej prawdziwa i właśnie tak trzeba ją postrzegać. Opowieść mężczyzny, który przeżył całą tę trudną sytuację, a mimo to, pozostał sobą. Zdarzyło się, że moimi reakcjami przy czytaniu były łzy, bądź uśmiech, ponieważ uderzył we mnie realizm całej tej sytuacji, którą poznajemy. Może i to wszystko jest prostolinijne, napisane bardzo dosadnie i nie zmusza czytelnika do wielkich rozmyślań, ale przecież nie do końca to jest najważniejsze. Jedna z nielicznych książek, które wyciągają na światło dzienne fakt, że zwierzęta mogą wyciągnąć człowieka z ciężkiej sytuacji życiowe, a przynajmniej pomagają na swój sposób. Kochają bezinteresownie i nie obrażą się za byle głupotę, a w dodatku są lojalne człowiekowi i specjalnie nie zostawią go w samotności. Z pewnością pochłoniecie tę książkę w bardzo szybkim tempie, ponieważ wciąga i pozostawia niedosyt, co zmusza do dalszego czytania. Jestem pod ogromnym wrażeniem i bardzo się cieszę, że ma ona kolejne dwa tomy, a ja nie będę musiała na długo opuszczać Jamesa i Boba.

Polecam wszystkim miłośnikom zwierząt, ale również ludziom, którzy kochają prawdziwe historie, trafiające do serca i grające na naszych emocjach. Nie zawiedziecie się.

Natalia Wrzesińska