"Czy ty też jesteś starym romantykiem?"

Wyobraźmy sobie, że znajdujemy się w Krakowie. Mamy schyłek zimy, roku 1900. Mimo, że nastał już marzec, mróz dalej daje się we znaki. Przenikliwy wiatr ziębi i zdawałoby się, że wyje w swych powiewach. Wszędzie panuje szarawy półmrok, spotęgowany ołowianymi chmurami, zaścielającymi niebo i mleczną mgłą, snującą się już nieco bliżej ziemi. By odnaleźć trochę ciepła i światła, przenieśmy się do mieszkania przy ulicy Gołębiej, gdzie mieszka Celina Dembińska.

Celina żyje tam wraz ze swoją przybraną matką - Różą. Ta przygarnęła ją z sierocińca, gdy Celina była jeszcze dzieckiem. Już wtedy dziewczynka ujawniła swoje metafizyczne zdolności. Odnalazła ciało zaginionego mężczyzny, poprzez pozazmysłową "współpracę" z jego duchem. Z wiekiem rozwijała swoje nadprzyrodzone umiejętności, a z czasem zaczęła kooperować z innym znanym medium - Jerzym Nieszporowskim.
Niedaleko panny Dembińskiej mieszkają nasi pozostali bohaterowie. Federico Tommasini to emerytowany zegarmistrz. Jego córka, Annabella, jest utalentowana malarką. Specjalizuje się jednak tylko w jednego rodzaju portretach - na płótnie uwiecznia wyłącznie martwe osoby. Dodatkowo, darzy przedziwnym uczuciem Leonarda, pracownika w warsztacie jej ojca. Ten uważa ją raczej za dobra przyjaciółkę, a może nawet za młodszą siostrzyczkę, ponieważ zna dziewczynę od dziecka.
Na domiar tego poznaje Celinę. Nie ma wątpliwości, że ta kobieta ma magnetyzujący wpływ nie tylko na dusze z zaświatów, ale także na mężczyzn...

Sięgnęłam po "Mechaniczną ćmę", ponieważ opis i zarys fabularny wydał mi się szalenie ciekawy. Nie zawiodłam się, chociaż mam kilka zastrzeżeń.
Jednym z nich jest, moim zdaniem, zbyt duża ilość bohaterów, którzy mają ze sobą nawzajem mało wspólnego. Miałam problemy z przypomnieniem sobie kto jest kim, ponieważ wiele wątków rozgrywało się oddzielnie, a postacie w nie zaangażowane, były od siebie równie mocno oderwane. Drugą wadą jest właśnie brak jednego, głównego motywu. Wiele pomniejszych historii, które miały się ze sobą zazębiać, nie oddały wrażenia spójności. Wszystko to było pomieszane i chaotyczne, a wielka szkoda.
Wielka szkoda, bo pod innymi względami "Mechaniczna ćma" to prawdziwe cudo. Na uwagę zasługuje przede wszystkim przepiękny język powieści. To właśnie on oddaje niepowtarzalny klimat tej książki. Czuć wszechobecną tajemnicę, grozę, magię tamtych lat i tamtego miejsca, Krakowa z przełomu XIX i XX w.

Mimo wszystko polecam; warto przeczytać, chociażby po to, by przez chwilę poczuć się jak krakowska dama lub dżentelmen na seansie spirytystycznym, pośród mroku rozświetlanego jedynie przez świece i nieziemską aurę zjaw.

"Czy ty też jesteś starym romantykiem?"

Wyobraźmy sobie, że znajdujemy się w Krakowie. Mamy schyłek zimy, roku 1900. Mimo, że nastał już marzec, mróz dalej daje się we znaki. Przenikliwy wiatr ziębi i zdawałoby się, że wyje w swych powiewach. Wszędzie panuje szarawy półmrok, spotęgowany ołowianymi chmurami, zaścielającymi niebo i mleczną mgłą, snującą się już nieco bliżej...