Lektura „Zapachu czekolady” jest jak te żołnierskie pralinki, bo przywodzi na myśl tęsknotę, nostalgię za czymś, o czymś nie mieliśmy wcale pojęcia. Za czymś, co siedzi głęboko w nas, zakorzenione od początku istnienia i tylko czasami, w porywach melancholii objawia się znienacka. To opowieść niemal magiczna, baśniowo-czekoladowa, a Ewaldowi Arenzowi udało się zakląć w słowach przejmującą historię straty oraz niezapomnianych smaków, które powracają w chwilach największej tęsknoty. Kiedy zimową porą rozmyślamy o rozkosznych, słodkich przekąskach, książkowy „Zapach czekolady” może okazać się idealną lekturą właśnie na ten czas długich wieczorów i krótkich, ciemnych dni. Powieścią satysfakcjonującą, jak najpyszniejsza pralina, ujmującą, jak najpiękniejsze wspomnienie, uroczą z nutą tak potrzebnego romantyzmu, ale odartą ze zbędnego sentymentalizmu. Nie będzie „Zapachowi czekolady” potrzebny, bo i tak poruszy serca.

Lektura „Zapachu czekolady” jest jak te żołnierskie pralinki, bo przywodzi na myśl tęsknotę, nostalgię za czymś, o czymś nie mieliśmy wcale pojęcia. Za czymś, co siedzi głęboko w nas, zakorzenione od początku istnienia i tylko czasami, w porywach melancholii objawia się znienacka. To opowieść niemal magiczna, baśniowo-czekoladowa, a Ewaldowi Arenzowi udało się zakląć w...