Siostry, krzyczcie i nie noście kokardek. Nie przepraszajcie. Chciałabym wam dać mnóstwo rad, ale jestem bezradna, musimy je znajdywać razem, stopniowo, jak mamrocząca czarownica, jak wtedy, gdy powoli odzyskujemy utraconą pamięć. Nie zawsze będę się wyrażała zrozumiale, to po pierwsze, po drugie i po trzecie, bo i po co, i tak mnie zrozumiecie, nawet bez słów i między wierszami.

Siostry, krzyczcie i nie noście kokardek. Nie przepraszajcie. Chciałabym wam dać mnóstwo rad, ale jestem bezradna, musimy je znajdywać razem...

Grzeczne dziewczynki nosiły rajtuzy jeszcze w kwietniu. Istniała taka cicha rywalizacja - która pierwsza wyjdzie z gołymi nogami - a ja, siostry gorejące, zawsze wygrywałam. W ogóle nie sądzę, bym miała smykałkę do współzawodnictwa i nawet w grach towarzyskich czy sportowych, z jasno określonymi regułami nie zależy mi na wygranej. Takie zwycięstwo postrzegam jako zbyt oczywiste i mało efektowne. Tym bardziej lubię wygrywać, gdy nie toczy się gra, bo wtedy ja jestem główną nagrodą.

Grzeczne dziewczynki nosiły rajtuzy jeszcze w kwietniu. Istniała taka cicha rywalizacja - która pierwsza wyjdzie z gołymi nogami - a ja, sio...

Kiedyś w restauracji mojej córce zachciało się solonych orzeszków. I on je kupił, ponieważ był we mnie zakochany, lecz jednocześnie zaczął jej wyjaśniać, że kupowanie solonych orzeszków w restauracji to głupota, ponieważ są droższe. - O ile? - spytała córka. Takie pytanie usłyszałam od niej pierwszy raz. Jął tłumaczyć, że restauracja do wszystkiego dolicza narzut. Wspomniał nawet o VAT i o systemie podatkowym. - Co to takiego VAT? - pisnęła córka. Przerwałam im: - Ma ochotę na solone orzeszki, nie ponosi winy za to, że ludzie wymyślili VAT. - Ale będzie się z nim spotykała całe życie. - Ja to ignoruję. - No tak, cała ty. - To szkodzi zdrowiu. Nie życzę sobie, żeby moje dzieci znały się na różnicy w cenie solonych orzeszków. Na takie głupstwa mają jeszcze czas. Kiedy będzie mieć piętnaście lat, zrozumie, jak to jest z solonymi orzeszkami. Nie możesz moich dzieci odzierać z dzieciństwa. Miałam na myśli fantazję. Obraził się. Powiedziałam, że ja też nie mam pojęcia, co to takiego VAT. Biorąc pod uwagę moją demencję, próbował mi przystępnie wyjaśnić, ale wpadłam mu w słowo: - Prędzej wolę umrzeć, niż się tego dowiedzieć. Jestem pewna, że fantazja jest bezwarunkowo niezbędna, że nasz chory świat pilnie jej potrzebuje, kto zaś tego nie rozumie, jest zgubiony i nic mu nie pomoże wiedza o VAT.

Kiedyś w restauracji mojej córce zachciało się solonych orzeszków. I on je kupił, ponieważ był we mnie zakochany, lecz jednocześnie zaczął j...