Druga część cyklu Uroczysko. Utrzymana w bardzo podobnym tonie i klimacie. Książka należy do tych z cyklu: samotna kobieta świetnie radząca sobie w życiu, zabiegana, ale z poczuciem humoru i dobrym sercem. Ale jednak czytając którąś z kolei książkę pani Magdaleny jestem troszkę znudzona podobną tematyką i podobnym stylem. Potrzeba tutaj więcej dynamiki, więcej wyrazistości i charakteru dla postaci. Bo czytając już czwartą książkę nie jesteśmy niczym zaskakiwani, a to powoduje lekkie znudzenie.
Wracamy do Malowniczego i do Mai, która prowadzi pensjonat w Sudetach. Wracamy także do rodziny i przyjaciół Mai: córki Marysi, rodziców, weterynarza Czarka, pszczelarza Miodka i przyjaciółki Jagody. W tej części Maja poznaje panią Leontynę, która prowadzi sklepik ze starociami i antykami i proponuje Mai zorganizowanie w pensjonacie wigilii dla osób samotnych, niemających rodziny czy przyjaciół oraz ludzi starszych. I przedsięwzięcie to wymaga nie lada cierpliwości i negocjacyjnych umiejętności, ponieważ na organizacyjnym spotkaniu każda z tych osób miała wiele do powiedzenia, każdy chciał inaczej, po swojemu, według swojej tradycji. Na domiar złego podczas jednej ze śnieżnych zamieci zostają zasypane w Uroczysku, do tego dochodzi jeszcze awaria prądu i ogrzewania!
W szkole natomiast Maja jest odpowiedzialna za przygotowanie do konkursu szopki ze swoją klasą. Młodzież ma swoje zdanie, dość nowatorskie na ten temat i powstaje nietypowa szopka, symbolizująca na wskroś współczesne czasy i obecne problemy jakie mają współcześni ludzie. Jednak Maja jest przerażona wizją pokazania tego dzieła konserwatywnej pani dyrektor. Z całej sytuacji wychodzi jednak obronną ręką dzięki kolegom nauczycielom oraz pani Leontynie.
Maja także pomaga biednej dziewczynie Kaśce, która po śmierci męża została z dwójką malutkich dzieci bez środków do życia. I tutaj akurat uważam, że ten wątek mógłby być nawet troszkę bardziej rozbudowany. Poza tym taka kobieta jak Majka, która sama prowadzi pensjonat, moim zdaniem powinna być nieco bardziej zaradna i samodzielna. Powinna chociażby wiedzieć gdzie w domu jest młotek czy wiertarka. I jeszcze jedna rzecz rzuciła mi się w oczy: Majka była wyjątkowo zażenowana, gdy został u niej na noc weterynarz, a przecież to całkiem naturalne zachowanie i nie powinno budzić aż takiej reakcji!

Druga część cyklu Uroczysko. Utrzymana w bardzo podobnym tonie i klimacie. Książka należy do tych z cyklu: samotna kobieta świetnie radząca sobie w życiu, zabiegana, ale z poczuciem humoru i dobrym sercem. Ale jednak czytając którąś z kolei książkę pani Magdaleny jestem troszkę znudzona podobną tematyką i podobnym stylem. Potrzeba tutaj więcej dynamiki, więcej wyrazistości...