Całkiem emocjonująca opowieść. Zdejmuję trochę w ocenie za dłużyzny, chociaż nieźle ukazany jest proces śledztwa, mozolnego dochodzenia do prawdy.
W kwestii końcowego aktu, to ten Hunter jest coś za sprytny będąc jednocześnie prawie idiotą. Żaden funkcjonariusz nie podjąłby w życiu podobnego ryzyka. W prawdziwym życiu wszystko skończyłoby się inaczej. Ot, choćby nie da się do pomieszczenia „wejść w ułamku sekundy” z futryną, nie można liczyć na to, że robimy „trach” i wszyscy w środku. Trzech członków sił specjalnych z całą pewnością zajęłoby natychmiast kilka różnych pozycji strzeleckich uniemożliwiając „schowanie się” przestępcy, a trzy laserowe znaczniki nie skupiłyby się na piersi przestępcy z nożem, tylko na jego głowie. Nikt by nie powiedział „rzuć broń”, tylko zapakowano by kulkę w czaszkę, o ile mam pojęcie na temat procedur postępowania sił specjalnych - tam nie ma czasu na pieszczoty i perswazję: masz w ręku broń - to już nie żyjesz przestępco! Rozumiem intencję autora, by uczynić ostatni akt emocjonującym, ale wygląda to mało wiarygodnie. Samobójstwo ukazaną metodą jest także mocno bez sensu: jak się letalnie dziabnąć, to w takie miejsce, aby się długo nie męczyć, na przykład tętnica szyjna, w ostateczności udowa - pacjent nie do odratowania, a śmierć w miarę spokojna..
Inne uwagi: nie wiem, na ile wiarygodne jest coś takiego, żeby kobieta nienawidząca z własnej woli wchodziła wielokrotnie do łóżka swojego wroga po to tylko, by nim zamanipulować, z takim obrzydzeniem, by przez kilka godzin potem myć się za każdym razem, jak zgwałcona kobieta po gwałcie. No moooooooże raz, ale już raczej na pewno nie dwa razy. Może zresztą nienawidząc - wcale nie wskoczyłaby do łóżka, tylko manipulowałaby uczuciami wroga, nie wpuściłaby go do swojego kobiecego wnętrza. Gdyby kipiała nienawiścią, to prędzej zaproponowałaby 69 zakończone przeżuciem i odgryzieniem wszystkiego, co czyniło wroga mężczyzną - na przykład wieńcząc tym właśnie swój akt zemsty. Baaaaaardzo okrutnie. Raczej nie istnieje facet, który od takiego poziomu bólu nie straciłby przytomności. Takie - podobnej maści - przypadki są zresztą znane i w internecie można ich sporo znaleźć, sprawdziłem. Scena wpisywałaby się do pełnej okrutnych scenek książki autora, bo autor wręcz nurza się w scenach pełnych najwyższego okrucieństwa - z lubością - sugerującą, że to nie tylko „licentia poetica”, ale lubość wynikająca z mrocznej natury samego autora.

Całkiem emocjonująca opowieść. Zdejmuję trochę w ocenie za dłużyzny, chociaż nieźle ukazany jest proces śledztwa, mozolnego dochodzenia do prawdy.
W kwestii końcowego aktu, to ten Hunter jest coś za sprytny będąc jednocześnie prawie idiotą. Żaden funkcjonariusz nie podjąłby w życiu podobnego ryzyka. W prawdziwym życiu wszystko skończyłoby się inaczej. Ot, choćby nie da się...