Włochy, Matera, starożytna dzielnica Sassi wykuta w glinie. Zamieszkują ją bretharianie, żyjący w jaskiniach zdziesiątkowani ludzie, którzy, z braku wystarczającej ilości zdatnego do spożycia pokarmu, nauczyli się pobierać pranę - życiodajną energię z powietrza. Wśród nich jest Gaia - dziewiętnastoletnia dziewczyna, niska i chuda, jak wszyscy żyjący w Sassi. Urodziła się już po napromieniowaniu i nauczyła się żyć tak, jak sugerował przywódca grupy, Falco - teraźniejszością, z dnia na dzień. Nie znaczy to jednak, że dziewczyna bezmyślnie trwa i wykonuje swoją pracę. Zastanawia się, co będzie jeśli ich wódz umrze, kto ich poprowadzi? Czy przeżyją w skrajnej nędzy, czy nadejdzie koniec świata? Jej wątpliwości pogłębia człowiek - hybryda, którego spotyka pewnego lipcowego dnia. Jest to jeden z żyjących w sąsiedniej kolonii, która przetrwała krzyżując się ze zwierzętami.

Danka Markiewicz to absolwentka filologii polskiej, mieszkająca na południu Włoch. Prowadzi bloga, a Meterę 2019 wydała własnym nakładem. Jak sama podkreśla, opowiadanie to jest parabolą życia. Licząca niespełna czterdzieści stron powieść obrazuje, do czego zdolny jest przystosować się człowiek, jeśli zajdzie taka potrzeba. Zobrazowana tutaj skrajna nędza, brak pożywienia, normalnego, ciepłego domu, nawet małżeństw - ludzie schodzą się i rozstają, rodząc coraz słabsze potomstwo - wykazuje, że można pogodzić się ze swoim losem, nawet tym najbardziej niewdzięcznym. Główna bohaterka uparcie dzień w dzień wyprowadza kozy, medytuje, chcąc pożywić się praną, która uzdrawia. Zaakceptowała swoje życie i chociaż jest ciekawa życia sąsiedniej kolonii, nie chce mieć z hybrydami tam żyjącymi nic wspólnego. Jest człowiekiem i chce nim pozostać, nawet jeśli nieodłączną częścią życia są choroby oraz śmierć.

Czytając tę formę, trudno było nie skojarzyć jej z przypowieściami biblijnymi, również z ukrytymi przesłaniami, symboliką. Muszę przyznać, że mimo całkiem zgrabnie nakreślonej kompozycji, opowiadanie ma nieco rozmyte granice. Czytelnik nie dostaje wszystkich informacji na tacy, wielu rzeczy musi się domyślać. Koncepcja opowiadania zaś - wstęp, rozwinięcie, punkt kulminacyjny i zakończenie - jest przyjemne w odbiorze i zrozumiałe. Autorka oprócz tego, że jest kreatywna, próbuje swojego czytelnika czegoś nauczyć.

Metafora, jaką jest to opowiadanie, skrajny pesymizm przedstawiony na kartkach tej małej powieści, skłania czytelnika do zadawania sobie pytań i myślenia. Nie uważam jednak, żeby to była książka dla każdego. Nie wszyscy będą w stanie zrozumieć zamysł autorki, ani wyciągnąć z niej naukę. Pozostaje mi tylko życzyć autorce powodzenia i wydania Matery 2019 w formie papierowej.

http://www.mechaniczna-kulturacja.pl/2016/12/danka-markiewicz-matera-2019.html

Włochy, Matera, starożytna dzielnica Sassi wykuta w glinie. Zamieszkują ją bretharianie, żyjący w jaskiniach zdziesiątkowani ludzie, którzy, z braku wystarczającej ilości zdatnego do spożycia pokarmu, nauczyli się pobierać pranę - życiodajną energię z powietrza. Wśród nich jest Gaia - dziewiętnastoletnia dziewczyna, niska i chuda, jak wszyscy żyjący w Sassi. Urodziła się...