Coś w tym tomie było nie tak, nawet bardzo nie tak. Poprzednie części miałem w łapach kilka lat temu, ale pamiętam że znakomicie mi się je czytało, wciągały niesamowicie i praktycznie nie było sposobu, żeby się do nich przyczepić. Przykro mi to stwierdzić, ale w „Panu Wilków” już tej magii nie znalazłem. Za to naciąganych przygód, trącących lekką groteską i irytujących dłużyzn- od metra. Turbo wilki, Kitajce biegające z kałachami, małoletni Staszek i jego encyklopedyczna wiedza, akcja jakoś tak na pałę ułożona.. Nawet klimat XVI- wiecznej Europy (w tym tomie klimatu jak na lekarstwo) raczej niezbyt całość ratuje.
A wiecie czemu mimo wszystko dałem 6/10? Dwa słowa: Kozak Maksym. Gdyby nie ta postać, najbardziej wyrazista i chyba jedyna z którą można się zżyć, to ocenę spokojnie bym obniżył o trzy oczka. Co najmniej.
Podczas gdy poprzednie tomy były dobrą kolacją w ulubionej knajpie, „Pan Wilków” jest najwyżej wystygłą zupką (nomen omen) Chińską. Rozczarowanie.

Coś w tym tomie było nie tak, nawet bardzo nie tak. Poprzednie części miałem w łapach kilka lat temu, ale pamiętam że znakomicie mi się je czytało, wciągały niesamowicie i praktycznie nie było sposobu, żeby się do nich przyczepić. Przykro mi to stwierdzić, ale w „Panu Wilków” już tej magii nie znalazłem. Za to naciąganych przygód, trącących lekką groteską i irytujących...