Zaczyna się niepozornie... A potem akcja gna do przodu na łeb, na szyję - znaczy wciąga. Generalnie książka ta nie jest arcydziełem i zdecydowanie nie można podchodzić do niej bezkrytycznie. Niemniej moim zdaniem pozostawia dobre wrażenia i zasługuje chociaż na chwilę uwagi.
Jest to historia wykładowcy uczelnianego (sic!), który postanawia pomóc rozwikłać sprawę rzekomego samobójstwa pewnego młodzieńca. Okoliczności tego wydarzenia są o tyle zastanawiające, iż jego naturę łatwo poddać dyskusji. Od tego momentu wykładowca ewoluuje w polskiego Rambo, co rodzi wiele zabawnych sytuacji i ciekawych rozwiązań. Pojawia się postać Alchemika, pojawiają się Ruscy, pojawia się subtelny i dramatyczny wątek miłosny - a wszystko to w odpowiednim miejscu i czasie.
Czytałam tę książkę kilka lat temu, kiedy to przeżywałam ogromną fascynację nad kulturą rosyjską, ich historią i językiem. Toteż dla mnie największym atutem tej książki jest przedstawienie relacji właśnie bohaterów rosyjskich - zarówno z Polakami, jak i między sobą. Zdają się być oni przedstawieni bardzo stereotypowo: góra mięśni z wódą w ręku i tendencją do szaleństwa. Akceptowalna opcja. Głębiej jednak patrząc, dostrzegamy ich chwilami bezradną sytuację, niezadowolenie własnym państwem (władzą?), lojalność wobec przyjaciół i wiele, wiele innych.
Inną kwestię stanowi główny bohater, który jest po prostu nudny! Mówię to z przykrością, ale moim zdaniem jest on kulą u nogi tej historii - choć przecież stanowi kluczowy element. Wszystko z nim jest nie tak. Zawód: wykładowca na uczelni. W krótkim czasie przeistacza się w istnego "badassa" (w głowie pojawił mi się obraz podobny do tego z gry Borderlands...). Do tego ma na imię Janusz - niech mi wszyscy Janusze wybaczą! Jednym słowem - ja go niestety nie kupuję. Za dużo myślał, a jak już coś robił, to bez wsparcia byłoby kiepsko.
Za każdym "silnym i mądrym" facetem stoi odpowiednia kobieta - czy jakoś tak. Sytuację naszego Janusza broniła piękna Anna, przedstawicielka polsko-rosyjskich służb specjalnych. Jako głupia dziewucha czytająca po kątach bardzo ją lubiłam - za charyzmę, elokwencję, wewnętrzną siłę; była naprawdę okej. Ale będąc miłością faceta pokroju głównego bohatera nie mogła skończyć dobrze. Z tym też wiąże się moja ulubiona scena, to znaczy scena pogrzebu Anny(!). Pal licho zrozpaczonego Janusza (choć w tamtym momencie zrobiło mi się go nawet szkoda), ale piękny obraz rosyjskich przyjaciół wygrał moje serce.
Podsumowując: nie jest to wybitna lektura, niemniej pełna akcji, wciągająca na jakąś chwilę, a także warta poświęcenia jej czasu. Szczególnie polecam, jeśli faktycznie nie macie po co sięgnąć, a dobrze wiemy, że takie przestoje zdarzają się sporadycznie i są mocno irytujące.
Warto jeszcze dodać, ze książka doczekała się kontynuacji, jednak osobiście jeszcze do niej nie dotarłam, więc nie polecam - choć tytuł 'Białe noce" brzmi baaardzo obiecująco. :)

Zaczyna się niepozornie... A potem akcja gna do przodu na łeb, na szyję - znaczy wciąga. Generalnie książka ta nie jest arcydziełem i zdecydowanie nie można podchodzić do niej bezkrytycznie. Niemniej moim zdaniem pozostawia dobre wrażenia i zasługuje chociaż na chwilę uwagi.
Jest to historia wykładowcy uczelnianego (sic!), który postanawia pomóc rozwikłać sprawę rzekomego...