„Największą omyłką, jaką każdy z nas może popełnić jest myślenie, że miłość to uczucie, emocje. Wcale tak nie jest. To czyn, to sposób życia.”

To było moje drugie spotkanie z twórczością Luanne Rice. „Srebrne dzwonki” zachwyciły mnie klimatem, nastrojowością, czymś nieuchwytnym i nienazwanym, co mnie poruszyło i wprawiło w błogi przedświąteczny nastrój.

Książka „Gwiazdy prowadzą do domu” potwierdziła, że autorka faktycznie potrafi stworzyć magiczne, przepiękne i pełne liryzmu opowieści o ludzkich emocjach.

W tej powieści poznajemy Dianne – kobietę, która od 12 lat samotnie zmaga się z chorobą córki Julii. Jej mąż, ojciec dziewczynki, opuścił je i zaszył się na rybackim kutrze, gdyż nie mógł się pogodzić z ułomnościami Julii. Ale Dianne może liczyć na Alana – lekarza i brata jej byłego męża, który mniej lub bardziej świadomie wziął na siebie obowiązki ojca. Jest jeszcze Lucinda - matka Dianne i zarazem jej najlepsza przyjaciółka oraz Amy - skrzywdzona przez życie dziewczynka, która po cichutku wkrada się do serc wszystkich bohaterów i staje się najlepszą przyjaciółką Julii.

Nie będę rozpisywać się nt. fabuły, powiem jedynie, że czytając tę powieść miałam jednoznaczne skojarzenia z twórczością Nicholasa Sparksa, a konkretnie z książką „Na ratunek”. Może troszkę przez tematykę, ale myślę, że bardziej chodzi tutaj o sposób przedstawienia bohaterów, pokierowania ich losami i decyzjami, a także specyficzny nastrój. Jeśli ktoś lubi prozę N. Sparksa, powinien być zadowolony.

Książka wzrusza, chwyta za serce i skłania do refleksji nad tym, co w życiu najważniejsze. To ciepła opowieść o wielkiej, bezwarunkowej miłości rodzicielskiej, o przyjaźni, o bólu i stracie, o tchórzostwie i odwadze, o strachu i odpowiedzialności, o akceptacji, wybaczeniu i marzeniach, które czasem zupełnie niespodziewanie się spełniają.

Podobnie jak w „Srebrnych dzwonkach” i tutaj wkradły się magia i symbolizm – kotka Stella i jej gwiazdy, 4 pomarszczone jabłka, Julia i jej wewnętrzny świat, drewniane domki tworzone przez Dianne, zamki z piasku...co tu dużo mówić, lektura tej książki to był cudownie spędzony czas.

„Największą omyłką, jaką każdy z nas może popełnić jest myślenie, że miłość to uczucie, emocje. Wcale tak nie jest. To czyn, to sposób życia.”

To było moje drugie spotkanie z twórczością Luanne Rice. „Srebrne dzwonki” zachwyciły mnie klimatem, nastrojowością, czymś nieuchwytnym i nienazwanym, co mnie poruszyło i wprawiło w błogi przedświąteczny nastrój.

Książka „Gwiazdy...