Czytam opinie innych osób i myślę sobie, że ja pewno jestem jakimś dziwakiem.
Widzę bardzo wysokie oceny i ich najnormalniej w świecie nie rozumiem.
Tak mam.

Właściwie to w ogóle nie powinienem recenzować tej pozycji, bo dotrwałem tylko do 50-tej strony.
Dalej nie dałem rady.

W każdej czytanej przeze mnie książce staram się kogoś zauważyć, zrozumieć a nawet polubić. Czy to autora, czy któregoś z bohaterów.
Tutaj przez te 50 stron nie znalazłem nikogo.
Ani żenująca psychoterapeutka ani nikt z jej rodziny czy znajomych nie wzbudził we mnie jakichkolwiek uczuć.
Było mi kompletnie obojętne co się z nimi wszystkimi stanie.
Zero emocji.

Nie należę do czytelników, którzy za punkt honoru stawiają sobie doczytanie każdej rozpoczętej książki do końca.
W imię czego mam się dręczyć i katować opowieścią, która kompletnie do mnie nie trafia ??

Nie polecam.

3/10.

Czytam opinie innych osób i myślę sobie, że ja pewno jestem jakimś dziwakiem.
Widzę bardzo wysokie oceny i ich najnormalniej w świecie nie rozumiem.
Tak mam.

Właściwie to w ogóle nie powinienem recenzować tej pozycji, bo dotrwałem tylko do 50-tej strony.
Dalej nie dałem rady.

W każdej czytanej przeze mnie książce staram się kogoś zauważyć, zrozumieć a nawet polubić. Czy...

Joe Fielding. Postawiłam na prozę tej autorki i zaczęłam od przeczytania "Brakującego elementu". I się zawiodłam. Srodze. Kilka wątków, każdy słabo rozwinięty. Pobieżnie. Od początku jest zapowiedź czegoś, co ma nastąpić, ale autorka nie potrafi budować napięcia. To przeciętna obyczajowa powieść z próbą fajerwerku na koniec. Ale dla mnie nie odpalił. Po prostu.

Joe Fielding. Postawiłam na prozę tej autorki i zaczęłam od przeczytania "Brakującego elementu". I się zawiodłam. Srodze. Kilka wątków, każdy słabo rozwinięty. Pobieżnie. Od początku jest zapowiedź czegoś, co ma nastąpić, ale autorka nie potrafi budować napięcia. To przeciętna obyczajowa powieść z próbą fajerwerku na koniec. Ale dla mnie nie odpalił. Po prostu.

Jak dla mnie trochę za bardzo melodramatyczna, ale jednak wciągająca i dobrze napisana. Sam zamysł jakoś jednak nie przekonuje. Co prawda w dzisiejszych czasach obłąkańcze fanki wielbiące psychopatycznych morderców już nikogo nie dziwią, ale już z pozoru rozsądna pani psycholog, stateczna matka i żona, wierna córka itd., która zamiast walnąć szaloną siostrzyczkę w łeb w celu przywrócenia choćby namiastki rozsądku jeździ z nią do sądów i więzień wspierać żądny krwi obiekt westchnień to już jednak przesada.

Jak dla mnie trochę za bardzo melodramatyczna, ale jednak wciągająca i dobrze napisana. Sam zamysł jakoś jednak nie przekonuje. Co prawda w dzisiejszych czasach obłąkańcze fanki wielbiące psychopatycznych morderców już nikogo nie dziwią, ale już z pozoru rozsądna pani psycholog, stateczna matka i żona, wierna córka itd., która zamiast walnąć szaloną siostrzyczkę w łeb w...

Autorka, na którą zawsze zwrócę uwagę, może czasen sztampowa, może czasem już w połowie wiadomo co i jak, ale po prostu jej książki gwarantują oderwanie się od rzeczywistości

Autorka, na którą zawsze zwrócę uwagę, może czasen sztampowa, może czasem już w połowie wiadomo co i jak, ale po prostu jej książki gwarantują oderwanie się od rzeczywistości

Nie wiem czy kiedyś zdarzyło mi się czytać taką książkę. "Brakujący element" to niesamowicie wciągająca pozycja. Podobało mi się ukazanie problemów w komunikacji między bohaterami oraz ich rozbieżnych opinii i to w kontekście zawodu głównej bohaterki. Podobał mi się sam pomysł na historię, bo jeszcze się nie spotkałam z takim pomysłem. To co najbardziej mi się nie podobało i zazwyczaj skreślało dla mnie daną książkę byli bohaterowie. Tak irytującego grona postaci, i to w jednej historii, jeszcze nigdy nie spotkałam. Pomimo tego w "Brakujący element" po prostu wsiąknęłam i drażniący bohaterowie nie zburzyli mi przyjemności czytania.
Joy Fielding ma niesamowity dar porywania mnie, jej historię są dla mnie prawie zawsze czymś nowym. Z wielką chęcią sięgnę po kolejne książki autorki. "Brakujący element" zdecydowanie mnie do tego przekonał.

Nie wiem czy kiedyś zdarzyło mi się czytać taką książkę. "Brakujący element" to niesamowicie wciągająca pozycja. Podobało mi się ukazanie problemów w komunikacji między bohaterami oraz ich rozbieżnych opinii i to w kontekście zawodu głównej bohaterki. Podobał mi się sam pomysł na historię, bo jeszcze się nie spotkałam z takim pomysłem. To co najbardziej mi się nie podobało...

Główna bohaterka przechodzi chyba jakiś kryzys wieku średniego. Motyw jej siostry wprost kuriozalny. O tym, że matka ma Alzheimera bardziej łopatologicznie napisać się nie dało a nikt z bohaterów pierwszo- drugo i iluśtam-planowych tego nie zauważył... heloł.

Główna bohaterka przechodzi chyba jakiś kryzys wieku średniego. Motyw jej siostry wprost kuriozalny. O tym, że matka ma Alzheimera bardziej łopatologicznie napisać się nie dało a nikt z bohaterów pierwszo- drugo i iluśtam-planowych tego nie zauważył... heloł.

Pierwsza książka tej autorki,z którą się zetknęłam. Dość drażniący styl pisania. Bohaterki zdają się być oderwane od rzeczywistości, zwłaszcza narratorka zdaje się być naiwna, usprawiedliwiająca swoje zachowania i mająca się za najmądrzejszą w towarzystwie. O jej siostrze, Jo Lynn też ciężko powiedzieć, żeby była ciekawą postacią. Teoretycznie intrygująca, przez bycie osobą, która żyje chwilą i nie zważa na konsekwencje,w praktyce płytka i jednowymiarowa.

Pierwsza książka tej autorki,z którą się zetknęłam. Dość drażniący styl pisania. Bohaterki zdają się być oderwane od rzeczywistości, zwłaszcza narratorka zdaje się być naiwna, usprawiedliwiająca swoje zachowania i mająca się za najmądrzejszą w towarzystwie. O jej siostrze, Jo Lynn też ciężko powiedzieć, żeby była ciekawą postacią. Teoretycznie intrygująca, przez bycie...

Drugie podejście do książki zaowocowało jej ukończeniem. Sama się sobie dziwię i zastanawiam się, co spowodowało moją determinację.
Bohaterki - deprymujące i denerwujące.
Wiem, że praca a życie to dwie różne sprawy, lecz główna bohaterka, służąca radami i pomocą psychologiczną innym ludziom, w swoim prywatnym życiu całkowicie nie potrafi stawiać podstawowych granic, jej metody wychowawcze wołają o pomstę do nieba, a uzależnienie od rodziny jest po prostu chore.
Inna ważna postać to kobieta 37-letnia o poziomie inteligencji emocjonalnej 14-latki.
Przeciętnie rozgarnięty czytelnik dość szybko orientuje się w opisie choroby Alzheimera. Oczywiście - pani psycholog - NIE!
Książka pełna toksycznych związków, które (wydaje mi się) w zamiarze autorki tokowe nie są.
Skończyłam i przyznaję sobie za to medal!

Drugie podejście do książki zaowocowało jej ukończeniem. Sama się sobie dziwię i zastanawiam się, co spowodowało moją determinację.
Bohaterki - deprymujące i denerwujące.
Wiem, że praca a życie to dwie różne sprawy, lecz główna bohaterka, służąca radami i pomocą psychologiczną innym ludziom, w swoim prywatnym życiu całkowicie nie potrafi stawiać podstawowych granic, jej...

Uwielbiam książki Joy Fielding. Ta pozycja momentami mnie nudziła zbyt obszernymi i niepotrzebnymi opisami, a także powtarzającymi się zdaniami. Jestem jednak w stanie przymknąć na to oko, gdyż ominięcie tych fragmentów nie wpływało na rozumienie całości.
Przez cały czas intrygowała mnie postać siostry Kate. Nie wiem, czy jej sekret był tak skrzętnie ukryty, czy to moje braki w czytaniu tego typu literatury - jednak byłam zaskoczona. I bardzo ciekawa, co sprawia, że gra taki, a nie inny charakter.
To mocna pozycja. Dobra na długi wieczór. Od ostatnich stron nie mogłam się oderwać - pierwszy raz od dłuższego czasu czytałam w nocy, w porze spania, by dowiedzieć się, jakie zakończenie zaplanowała autorka...

Uwielbiam książki Joy Fielding. Ta pozycja momentami mnie nudziła zbyt obszernymi i niepotrzebnymi opisami, a także powtarzającymi się zdaniami. Jestem jednak w stanie przymknąć na to oko, gdyż ominięcie tych fragmentów nie wpływało na rozumienie całości.
Przez cały czas intrygowała mnie postać siostry Kate. Nie wiem, czy jej sekret był tak skrzętnie ukryty, czy to moje...

Mam mieszane uczucia co do tej książki. Mankamenty przysłaniają mi jej atuty stąd i niższa ocena.

Plusy:
+ książkę szybko się czyta, nawet zarwałam noc by ją dokończyć i poznać zakończenie, które w sumie nie zaskoczyło mnie, ale było ok,
+ fabuła bez fajerwerków, jednak całkiem przyzwoita, były momenty w których pojawiły się u mnie emocje i napięcie,
+ wątek matki Kate, ukazanie jej choroby,
+ po skończonej lekturze książka pozostała jeszcze przez chwilę w mojej głowie, a więc wywarła na mnie wrażenie, przykuła uwagę.

Minusy:
- beznadziejni bohaterowie, jedni nudni i nijacy (mąż głównej bohaterki, jej młodsza córka) a inni infantylni, irytujący, naiwni i najzwyczajniej w świecie głupi (Kate, Robert, Sara, Jo Lynn),
- wątek dotyczący snucia wizji romansu głównej bohaterki z jej sympatią z przeszłości, jakie to było nudne i męczące! coś strasznego, prawie pięćdziesięcioletnia kobieta zachowująca się jak małolata, to nie na moje nerwy i cierpliwość,
- żenujące opisy atutów fizycznych siostry i córki czynione przez główną bohaterkę, wdawała się w najdrobniejsze szczegóły i powtarzała kilkakrotnie (a może i więcej),po jakiego grzyba co dwa rozdziały nawiązywać do wydatnego biustu siostry i córki? może Kate miała kompleksy z tego powodu, ale to i tak nie tłumaczy mnogości tych jakże żenujących i zbędnych opisów,
- czy w każdej książce musi się pojawić wątek z molestowaniem seksualnym i przemocą domową ileż można? wątek wciśnięty na siłę, żeby wstrząsnąć czytelnikiem,
- główna bohaterka była terapeutką, phi dobre sobie, kompletny brak profesjonalizmu, olewanie pacjentów, fatalne zachowanie podczas sesji terapeutycznych, z takim podejściem powinna dostać zakaz wykonywania zawodu,
- postać mordercy jakaś taka kompletnie odrealniona, bez potencjału na ciekawy wątek,
- zbuntowana nastolatka Sara tylko działała mi na nerwy,
- głupotą, nachalnością i naiwnością Jo Lynn można by obdzielić z tuzin kobiet, momentami człowiek aż miał ochotę przecierać oczy ze zdumienia, jak ona się uchowała? trudne dzieciństwo absolutnie nie tłumaczy takiego zachowania!

Książka miała niezłe momenty, ale jako całość jest to jedna z najsłabszych pozycji Joy Fielding jakie czytałam. Ode mnie 6/10.

Mam mieszane uczucia co do tej książki. Mankamenty przysłaniają mi jej atuty stąd i niższa ocena.

Plusy:
+ książkę szybko się czyta, nawet zarwałam noc by ją dokończyć i poznać zakończenie, które w sumie nie zaskoczyło mnie, ale było ok,
+ fabuła bez fajerwerków, jednak całkiem przyzwoita, były momenty w których pojawiły się u mnie emocje i napięcie,
+ wątek matki Kate,...