Dobry i intrygujący pomysł. Niestety wykonanie dużo gorsze. W pewnym momencie fabuła wygląda następująco: tzw. ,,fajny" zakonnik zabiera paczkę kumpli na wyprawę w kosmos. Ma się wrażenie, że znajomość z tym zakonnikiem jest głównym wyznacznikiem uczestnictwa w tej misji. Brak agenta ochrony wśród załogi, za to jest muzykolog, bo kosmici śpiewają. Lekarka bardziej zainteresowana erotycznymi fascynacjami współtowarzyszy niż zabraniem leków i sprzętu z lądownika. Bakterie i wirusy dla niej nie istnieją. Spożywanie miejscowych roślin odbywa się pod hasłem: zobaczymy co nam zaszkodzi. To jest zwyczajnie głupie i zauważy to każdy fan SF. Wiem, że osią tej powieści jest co innego niż techniczne detale, ale minimum realizmu powinno być zachowane. Misje kosmiczne wymagają treningu, testów psychologicznych, logistyki, a nie rozmowy weryfikacyjnej podczas kolacji z podstarzałym zakonnikiem. O ile pewne przeoczenia mogą ujść w opowiadaniu, to w powieści trudno to usprawiedliwić.

Dobry i intrygujący pomysł. Niestety wykonanie dużo gorsze. W pewnym momencie fabuła wygląda następująco: tzw. ,,fajny" zakonnik zabiera paczkę kumpli na wyprawę w kosmos. Ma się wrażenie, że znajomość z tym zakonnikiem jest głównym wyznacznikiem uczestnictwa w tej misji. Brak agenta ochrony wśród załogi, za to jest muzykolog, bo kosmici śpiewają. Lekarka bardziej...

Historia pierwszego kontaktu, który nie wyszedł najlepiej.
Historie poznajemy z dwóch perspektyw czasowych. W 2019 naukowcy z programu SETI odbierają sygnał gdzieś z Alfa Centauri (lub w wersji polskiej Alfy Centaura; nie wiem kto uznał że to brzmi dobrze). Zostaje więc zorganizowana przez jezuitów misja badawcza, w której bierze udział między innymi jezuita i lingwista Emilio Sandoza. Druga perspektywa obejmuje rok 2060 kiedy to okaleczony psychicznie i fizycznie Sandoz jako jedyny powraca z Rakhat na Ziemię, gdzie oskarżony zostaje między innymi o zabicie jednego z obcych.
Podział ten sprawia, że czytelnik cały czas trzymany jest w niewiedzy. Sandoz powoli opowiada historię misji, która z początku wyglądała na cieszącą się powodzeniem, ale z powodu niezrozumienia skończyła się tragicznie.
Jeśli chodzi o elementy scifi to powiedziałabym, że są one raczej mało realistyczne i uproszczone. Z jednej strony rozumiem, że nie to było najważniejsze dla Autorki, ale z drugiej oczekiwałam jednak trochę więcej realizmu, skoro już podjęła próbę. Weźmy na przykład samą misję, bohaterowie nie przechodzą zbytnio szkolenia, nie mają ustalonych różnych protokołów na ewentualne sytuacje kryzysowe, których można oczekiwać przy tego typu misji.
Książka jest dobrze napisana, ma ciekawych i dobrze stworzonych bohaterów, relacje między nimi są wiarygodnie przedstawione. Dostajemy też rozważania na temat wiary, powołania czy też naszego postrzegania różnych gatunków (trudno mi to ująć inaczej z racji, że byłby to spojler).
Polecam!

Historia pierwszego kontaktu, który nie wyszedł najlepiej.
Historie poznajemy z dwóch perspektyw czasowych. W 2019 naukowcy z programu SETI odbierają sygnał gdzieś z Alfa Centauri (lub w wersji polskiej Alfy Centaura; nie wiem kto uznał że to brzmi dobrze). Zostaje więc zorganizowana przez jezuitów misja badawcza, w której bierze udział między innymi jezuita i lingwista...

Powieść dobrze napisana, dojrzała, inteligentna i wstrząsająca. Czy dobre SF, to już rzecz dyskusyjna. Tym niemniej gorąco polecam.

WIĘCEJ:
https://seczytam.blogspot.com/2022/11/mary-doria-russell-wrobel.html

Powieść dobrze napisana, dojrzała, inteligentna i wstrząsająca. Czy dobre SF, to już rzecz dyskusyjna. Tym niemniej gorąco polecam.

WIĘCEJ:
https://seczytam.blogspot.com/2022/11/mary-doria-russell-wrobel.html

Ciekawie skonstruowana powieść, przy której przyjemność z lektury płynie, jak sądzę, z dwóch głównych czynników:
1) Tajemnica, czyli co takiego strasznego stało się podczas misji bohaterów na obcą planetę? Dlaczego Emilio Sandoz stał się wrakiem człowieka? Jak wyglądało spotkanie kultury ziemskiej z kulturą kosmitów?
2) Humor, którym naszpikowane są dialogi bohaterów i który stanowi główną metodę budowania ich charakterystyki. W moje poczucie humoru akurat nie trafił, więc błyskotliwe rozmowy częściej mnie irytowały niż śmieszyły, przez co traktowałam je jak trociny rozdymające książkę i nie zdołałam się za bardzo przywiązać do żadnego z bohaterów.
Mimo pewnych płycizn i mielizn, i mimo tego, że autorka (inaczej niż ja) jest wyraźnie bardziej zainteresowana swoimi bohaterami niż kosmitami, "Wróbel" zasługuje na uwagę ze względu na podjętą tematykę miejsca człowieka we wszechświecie, stosunku człowieka do Boga i zarodków tragifarsy, które tkwią w stosunkach między rozumnymi istotami.

Ciekawie skonstruowana powieść, przy której przyjemność z lektury płynie, jak sądzę, z dwóch głównych czynników:
1) Tajemnica, czyli co takiego strasznego stało się podczas misji bohaterów na obcą planetę? Dlaczego Emilio Sandoz stał się wrakiem człowieka? Jak wyglądało spotkanie kultury ziemskiej z kulturą kosmitów?
2) Humor, którym naszpikowane są dialogi bohaterów i...

Wspaniała powieść, która za nadrzędny cel wzięła sobie dowiedzenie, że pierwsze kontakty i poznawanie nowych kultur zawsze będą tak samo trudne (i przepełnione skrajną ignorancją) niezależnie od tego czy będą one dotyczyć wypraw morskich Kolumba w XV wieku, czy też jezuickich kosmicznych wojaży na obcą planetę w wieku XXI.

Fabuła prowadzona jest wyjątkowo subtelnie, mimo że w pewnym sensie zaczyna się od klasycznego "trzęsienia ziemi". Autorka, ambitnie, zdecydowała się na narrację poprzez dwie różne, przecinające się linie czasowe i to również wyszło jej naprawdę zręcznie - dzięki nadaniu idealnego tempa czytelnik zawsze towarzyszy bohaterom, którym faktycznie chce w danej chwili towarzyszyć.

I będąc przy bohaterach - cóż to są za świetni bohaterowie! Mimo tak niesamowitej fabuły, to nadal sami bohaterowie pozostają tutaj główną siłą, która sprawia, że nieustannie chce się przerzucać kolejne strony i nie sposób oderwać się od czytania. A gdy już dochodzi się do końca książki... cóż, naprawdę trudno się z nimi ostatecznie rozstać.

Przy tym wszystkim, "Wróbel" porusza szereg zawsze aktualnych tematów i problemów - moralności, wspólnoty, miłości, religii, obcości i wielu innych, których nie sposób zawrzeć w tak krótkiej notce.
Chciałoby się więc powiedzieć, że każdy znajdzie tu coś dla siebie, choć z drugiej strony może i nie jest to książka "dla każdego". Ale jeśli ktoś chciałby od siebie trochę przy lekturze wymagać...

Wspaniała powieść, która za nadrzędny cel wzięła sobie dowiedzenie, że pierwsze kontakty i poznawanie nowych kultur zawsze będą tak samo trudne (i przepełnione skrajną ignorancją) niezależnie od tego czy będą one dotyczyć wypraw morskich Kolumba w XV wieku, czy też jezuickich kosmicznych wojaży na obcą planetę w wieku XXI.

Fabuła prowadzona jest wyjątkowo subtelnie, mimo...

Początek mnie zaciekawił, super zarysowane postacie (Emilio wymiata!),podobały mi się te "tropy", smaczki zostawiane przez autorkę (np te nieszczęsne dłonie),a później trochę za bardzo rozwleczona fabuła. Sama końcówka znów na plus. Podobało mi się umotywowanie bohaterów (które poznajemy na samym końcu).
Na minus na pewno kultura Rakhatu, gdzie Inność, tak naprawdę, jest tylko pozorna i równie dobrze akcja powieści mogłaby się dziać na jakimś ziemskim "nieodkrytym" kontynencie (dla mnie takie podejście do kontaktu charakteryzuje niedojrzałą s-f, ale tutaj rozumiem, że było tylko punktem wyjścia do innych rozważań).
Sięgnęłam właśnie po 2 tom i w pierwszym rozdziale mamy zgrabne streszczenie całej fabuły 1 tomu, więc jak komuś się nie chce czytać dwóch książek, to śmiało można pominąć Wróbla ;)

Początek mnie zaciekawił, super zarysowane postacie (Emilio wymiata!),podobały mi się te "tropy", smaczki zostawiane przez autorkę (np te nieszczęsne dłonie),a później trochę za bardzo rozwleczona fabuła. Sama końcówka znów na plus. Podobało mi się umotywowanie bohaterów (które poznajemy na samym końcu).
Na minus na pewno kultura Rakhatu, gdzie Inność, tak naprawdę, jest...

Jako SF jest to żałosne. Nieintencjonalnie śmieszne w swej niekompetencji. Jednocześnie uwielbiana powieść na całym bożym świecie. Nie wiem czemu? Nie rozumiem dlaczego? Może pośrednio odpowiedzią jest przeciętny poziom zjadacza fantastyki?

Jako SF jest to żałosne. Nieintencjonalnie śmieszne w swej niekompetencji. Jednocześnie uwielbiana powieść na całym bożym świecie. Nie wiem czemu? Nie rozumiem dlaczego? Może pośrednio odpowiedzią jest przeciętny poziom zjadacza fantastyki?

Świetna, kontakt, fiasko, jezuici,

Świetna, kontakt, fiasko, jezuici,

DeNiro i Jeremy Irons w tej jezuickiej misji by raczej rady nie dali

DeNiro i Jeremy Irons w tej jezuickiej misji by raczej rady nie dali

Jezuicka misja w kosmos - brzmi kuriozalnie? Tylko na początku. Zagłębiając się w lekturę, przenosimy się do świata fascynującego odmiennością i pięknego, a jednak kryjącego mroczne sekrety. Gdzie dobroć, powszechne zrozumienie i poczucie wspólnoty ścierają się z bezdusznym przestrzeganiem ścisłych i często okrutnych regulacji. Problem w tym, że owe reguły mają znacznie więcej sensu, niż się wydaje. A czy ta historia mogła mieć miejsce tylko na odległej obcej planecie? A może wydarza się codziennie, i to bliżej niż myślimy?
Klimatem bardzo przypomina "Księgę dziwnych nowych rzeczy". I jest warta, by z nią konkurować!

Jezuicka misja w kosmos - brzmi kuriozalnie? Tylko na początku. Zagłębiając się w lekturę, przenosimy się do świata fascynującego odmiennością i pięknego, a jednak kryjącego mroczne sekrety. Gdzie dobroć, powszechne zrozumienie i poczucie wspólnoty ścierają się z bezdusznym przestrzeganiem ścisłych i często okrutnych regulacji. Problem w tym, że owe reguły mają znacznie...