Jeśli warto coś zrobić, warto też zrobić to marnie. („Świat Dysku #03 – Równoumagicznienie”)
--
http://tomek.buszewski.com/2012/06/13/jesli-warto-cos-zrobic-warto-tez-zrobic-to-marnie-%E2%80%9Eswiat-dysku-03-rownoumagicznienie/
--
Kilka lat temu prze­czy­ta­łem, żeby każ­dej książce dawać szansę w postaci stu stron. Jeżeli do tego czasu mi się nie spodoba – można odło­żyć. Dobrze, że z tej rady korzy­stam, bo w prze­ciw­nym wypadku „Rów­no­uma­gicz­nie­nie” szybko znik­nę­łoby z mojej półki aktu­al­nie czy­ta­nych pozycji.
W 1987 rów­no­upraw­nie­nie było tema­tem dość gło­śnym, co Prat­chett wyko­rzy­stał. Jego trze­cia z kolei powieść dzie­jąca się w Świe­cie Dysku mówi wła­śnie o rów­no­upraw­nie­niu kobiet. Zaczyna się naro­dzi­nami – teo­re­tycz­nie ósmego syna ósmego syna (to nie pomyłka, napi­sa­łem to dwa razy). Prak­tycz­nie – rodzi się córka, czego w pierw­szej chwili nie dostrze­żono. To spo­wo­do­wało, że dziew­czynka dostała już magiczną laskę, a ta zro­biła już swoje.
Akcja roz­po­czyna się we wsi Ramp­topy. Ta, jak każda sza­nu­jąca się osada, ma swoją cza­row­nicę – Bab­cię Weather­wax. Bie­rzę ona na naukę małą Esk, jed­nak ona, mimo suk­ce­sów pod okiem przy­szy­wa­nej babci, zde­cy­do­wa­nie bar­dziej inte­re­suje się magią niż cza­row­nic­twem. W Świe­cie Dysku panuje nie­stety zało­że­nie, że męż­czyźni to mago­wie, a kobiety to cza­row­nice. I nic tego nie zmieni, nawet gdyby chciał. Esk to jed­nak nie znie­chęca i — wraz z Bab­cią – wyru­szają do Ankh-Morpork, by zapi­sać dziew­czynkę do Nie­wi­dzial­nego Uniwersytetu.
Mając nie­spełna 200 stron, „Rów­no­uma­gicz­nie­nie” przez pierw­szą połowę – nie ma co tu uwi­jać w bawełnę – nudzi. Docho­dząc do sześć­dzie­sią­tej strony, mia­łem poważne obawy, czy skoń­czę. Na szczę­ście wraz z wyru­sze­niem Esk do mia­sta, zaczyna robić się cie­ka­wie, cho­ciaż i tu nuda prze­bły­skuje gdzie nie gdzie.
Gdyby skró­cić ją o jakieś trzy­dzie­ści, czter­dzie­ści stron, byłaby to naprawdę dobra pozy­cja. W tej chwili – nie­stety – dłuży się, szcze­gól­nie na początku, a i póź­niej są frag­menty, które można by spo­koj­nie skró­cić. Nie­mniej styl i humor Prat­chetta są jak naj­bar­dziej – i to chyba najważniejsze.

Jeśli warto coś zrobić, warto też zrobić to marnie. („Świat Dysku #03 – Równoumagicznienie”)

--

http://tomek.buszewski.com/2012/06/13/jesli-warto-cos-zrobic-warto-tez-zrobic-to-marnie-%E2%80%9Eswiat-dysku-03-rownoumagicznienie/

--

Kilka lat temu prze­czy­ta­łem, żeby każ­dej książce dawać szansę w postaci stu stron. Jeżeli do tego czasu mi się nie spodoba – można odło­żyć....