Wojciecha Młynarskiego przedstawiać nie trzeba. Trudno sobie wyobrazić, by ktoś nie usłyszał choćby tekstów napisanych przez niego piosenek. Na tym w żadnym razie nie powinno się zaprzestać, bo to tak, jakby w wykwintnej restauracji konsumpcję zakończyć na samej przystawce. Niby można, ale dlaczego mielibyśmy sobie odmówić doświadczania nowych, fascynujących smaków?

Poezja w tym wydaniu mieni się wieloma kolorami. Począwszy od afirmacji istnienia, przez nieuchronność przemijania. Nutki nostalgii zabarwione miłością. Nie brakuje także miejsca na polityczny pazur, czy satyrę na rodzimą mentalność. Blaski i cienie w formie, która nie starzeje się ani trochę, za to pochłania się ją do utraty tchu.

Sam z twórczością Młynarskiego nie miałem wcześniej wiele do czynienia. Echa Opola były mi najbliższe z pajęczyny skojarzeń z utytułowanym twórcą. I byłaby to wielka, by nie rzec niepowetowana strata, gdyby moja znajomość zakończyła się na etapie wyśpiewywanych aranżacji. Mówię o tym dlatego, że zapoznając się z kolejnymi kompozycjami nabrałem pewności, iż absolutnie każdy może się w niej odnaleźć.

Teksty wciąż są tak samo aktualne i wdzięczne, a niektóre zdają się rezonować bardziej niż kiedyś. Nieistotne czy mowa tu o szpilach wbijanych z polotem i inwencją, czy okruchach ulotności uchwyconych na papierze. Ten przekaz wciąż ma siłę i czyn. Rytm, który otula i porywa. Po tym poznaje się autorów wielkich, gdy wersy ich nie gasną z upływem wiosen, ale dojrzewają jak dobre wino.

Dlatego bez względu na to czyś laik czy profesjonalista.
Poezja to dla Ciebie powietrze czy przelotny szmer.
Na taką propozycję należy prędko przystać,
bo nie wiadomo, kiedy powtórzy się. 

Patryk Rzemyszkiewicz