„Światło i mrok” jest ostatnią, niestety nieukończoną, powieścią Sōsekiego Natsume. Jednak mimo tego, nadal genialną. To druga książka tego Autora, jaką miałam przyjemność czytać i niezmiennie zachwycają mnie w jego prozie dwie rzeczy.

Pierwszą z nich są bohaterowie. Są świetnie skonstruowani, widzimy co myślą o sobie sami, co myślą o nich inni oraz czytamy, co robią, samemu mogąc ocenić, kto ma rację – obserwujący z zewnątrz, czy osoba obserwowana (a może wszyscy?). Na początku poznajemy bohaterów, dowiadujemy się, jakie stosunki ich łączą, nie wiemy jednak, co kryje się pod powierzchnią ładnych relacji i dlaczego. Samo odkrywanie tego, z jakiego powodu ich relacje wyglądają tak, jak wyglądają, jest niezłą gratką.
Osobiście ja dość często narzekam, że w literaturze jest wiele kobiecych postaci wręcz nijakich, natomiast w tej książce sytuacja jest odwrotna – nie tylko główne bohaterki, ale i te bardziej poboczne mają rewelacyjnie skonstruowaną psychikę – dawno nie czytałam książki z tak dobrymi postaciami kobiecymi. Bohaterowie męscy w niczym im zresztą nie ustępują – moim faworytem jest tutaj Kobayashi. ♥

Drugą rzeczą, która swoją drogą jest dla mnie istotniejsza niż bohaterowie, jest problematyka. Ta książka porusza tak wiele zagadnień, że czuję podwójny żal, że Autor zmarł przed jej ukończeniem – gdyby tylko mógł wyrazić wszystko to, co chciał! Mimo tego i tak wyraża bardzo dużo, poruszając tematykę bogactwa i biedy, dumy i pogardy czy wolnego wyboru, jednak najwięcej miejsca poświęcając małżeństwu i miłości. Mimo tego, że powieść jest niedokończona, nadal zawiera w sobie drugie dno i można wnioskować, jakie – zachęcam do przekonania się samemu. Dodatkowo wydaje mi się nawet, że można rozwikłać tytuł książki, choć przecież nie została ukończona.

W gruncie rzeczy wyszła mi laurka, ale nic nie poradzę na to, że książka tak bardzo mi się podobała. ;) Gdybym miała się do czegoś przeczepić, pomarudziłabym na język i styl. Wprawdzie jest zdecydowanie przyjemniejszy niż w czytanych przeze mnie „Wrotach”, ale nadal nie jest szczególnie zachwycający. Trochę brak w nim poetyckości i cechuje się prostotą, jednak to jest cecha charakterystyczna dla Autora i do jego stylu trzeba po prostu przywyknąć.

Powtórzę to, co napisałam wcześniej: wielka szkoda, że Sōseki Natsume zmarł przed ukończeniem książki. Jest świetna taka, jaka jest, jednak o ile lepsza byłaby, gdyby została dokończona. Ponownie czytając książkę tego Autora czułam się tak, jakbym czytała niczym nie wyróżniającą się historię – choć świetną z psychologicznego punktu widzenia – a dopiero przy końcu dostała obuchem w głowę, odkrywając, ile wspaniałego ma w sobie ta powieść. Obawiałam się też trochę, że ponieważ książka nie została ukończona, nie będę czuła satysfakcji z lektury, jednak jest wręcz przeciwnie. Serdecznie polecam.

Za egzemplarz serdecznie dziękuję Wydawnictwu Psychoskok.

„Światło i mrok” jest ostatnią, niestety nieukończoną, powieścią Sōsekiego Natsume. Jednak mimo tego, nadal genialną. To druga książka tego Autora, jaką miałam przyjemność czytać i niezmiennie zachwycają mnie w jego prozie dwie rzeczy.

Pierwszą z nich są bohaterowie. Są świetnie skonstruowani, widzimy co myślą o sobie sami, co myślą o nich inni oraz czytamy, co robią,...