Ten podwójny czas akcji... Zazwyczaj, kiedy mam do czynienia w książce z "dwuczasowością" czy też rozbudowanymi retrospekcjami, nie przeszkadza mi to. Zabieg ten w "Kolekcjonerze motyli" sprawił jednak, że według mnie książka wiele straciła jeśli chodzi o dynamikę, momentami stając się nieco przewidywalna. Autor musiał mieć jednak jakiś cel, by właśnie tak opowiedzieć tę historię, i przyznam że wprawia mnie w konsternację... W jakim celu Autor zastosował właśnie taką konstrukcję?
Jeżeli chodzi o akcję, najbardziej poruszyło mnie- oczywiście oprócz Ogrodu i wszystkiego z nim związanego- to, jak potraktowano Mayę-Inarę, zmuszając do zeznawania bezpośrednio po uratowaniu dziewczyn, sprawiło że w imieniu kobiet po traumatycznych przejściach poczułam gniew na śledczych. Powieść niewątpliwie wpłynęła na mnie bardziej, niż początkowo zdawałam sobie sprawę- to zdanie dodaję edytując swoją opinię i jednocześnie podnosząc jej ocenę- zauważyłam, że to co mnie drażniło były to jak najbardziej subiektywne uczucia osoby zaangażowanej w tę całą historię.
Tymczasem- wracając do książki- Maya snuje swoją opowieść niczym Szeherezada. Pomysł na fabułę był rewelacyjny- gdyby powieść miała inną konstrukcję byłaby być może jeszcze lepsza, zresztą muszę przyznać, że pomimo tego, iż jest to debiut, wiele oczekiwałam po tej książce. Intrygujące sylwetki bohaterów, tajemnicze Motyle... Materiał, który mógłby sprawić że wszystko związane z Ogrodem już zawsze pozostawiłoby ślad w naszej pamięci, w naszych lękach. I jeśli o to chodzi, pomimo zastosowania podwójnego czasu i w związku z tym braku emocji jeśli chodzi o życie Mai-Inary, szczegółowe opisy życia w pięknym więzieniu pozwoliły mi na jakiś czas przenieść się w ten świat, gdzie piękno znaczyło śmierć i nie istniała przyszłość ani życie poza Ogrodem- był tam mrok, podany w subtelny sposób, taki, że dopiero po jakimś czasie od lektury zdajemy sobie sprawę, jak okropna musiała być egzystencja dziewcząt z Ogrodu. Świeżo po lekturze zwiódł mnie sposób opowiadania Inary- zdystansowany, jakby mówiła nie o sobie, lecz o wydarzeniach, które poznała w jakiś sposób. Jednak ten pozorny chłód, oddzielenie się od emocji było jedyną metodą, by dziewczyna mogła przetrwać i nie zwariować- życie w ciągłym strachu o własne życie, świadomość nieuchronnej śmierci, stanie się z wszechogarniającym smutkiem i bólem towarzyszek niedoli... Tak czy inaczej, momenty, gdy Maya przerywała swoją opowieść, wracając do czasu teraźniejszego, wytrącały mnie z równowagi. Miałam też wrażenie, jakby kilka rzeczy pozostało niedopowiedzianych, ale być może był to też celowy zabieg (po skończeniu książki dowiedziałam się że będzie kontynuacja cyklu).
Czy jestem w stanie oceniać- tak jak Maya- zachowanie Desmonda? Nie, ale rozumiem dlaczego dziewczyna miała żal do niego o swoją krzywdę, o jego naiwność i całą resztę. Żałuję też że Autorka nie skupiła się choć trochę bardziej na nakreśleniu portretów drugo- czy trzecioplanowych bohaterów takich jak Lorraine czy Sirvat- ostatecznie kompletnie nie rozumiałam, nie znałam tych postaci. Natomiast kreacja Mayi- Inary i reszty dziewcząt z Ogrodu, a wcześniej z mieszkania wypadła bez zarzutu.
Miałabym jeszcze dwie uwagi dotyczące szczegółów:
-Ogrodnik ponoć lubił tatuować ciemnoskóre dziewczyny jasnymi kolorami. W rzeczywistości jasne barwniki, a w ogóle kolor, nie "przyjmuje się" na ciemnej skórze;
-podczas wybuchu płomień dosięgnął pierwszej szklarni, ale nie zniszczył gablot- wydaje się to niemożliwe;
Powieść tak głęboko zapadła mi w pamięć, że kilkakrotnie zmieniałam ocenę, by ostatecznie pozostawić "rewelacyjną" (8 na 10 gwiazdek). Powód jest prosty- głęboko zapadła w moją pamięć, a opisy ogrodu i tego, co rozgrywało się za jego murami, sprawiły, że ciężko jest znaleźć mi książkę, która tak samo by mnie wbiła w fotel. Ciekawa jestem kontynuacji, choć przyznam, że jednocześnie boję się, by Autorka nie "przedobrzyła"- zastanawia mnie, co można dodać do tej historii...
P.S. Po kilku miesiącach od przeczytania tej książki muszę przyznać, że potraktowałam ją zbyt surowo. Ciągle mam ją w pamięci i w związku z tym zmuszona byłam podnieść ocenę. Pomimo wszystkich moich uwag jest to na pewno książka, której nie zapomnicie!

Ten podwójny czas akcji... Zazwyczaj, kiedy mam do czynienia w książce z "dwuczasowością" czy też rozbudowanymi retrospekcjami, nie przeszkadza mi to. Zabieg ten w "Kolekcjonerze motyli" sprawił jednak, że według mnie książka wiele straciła jeśli chodzi o dynamikę, momentami stając się nieco przewidywalna. Autor musiał mieć jednak jakiś cel, by właśnie tak opowiedzieć tę...