Od samego początku nie do opisania irytowało mnie rozmemłanie Johna. Jak można być tak pozbawionym jakichkolwiek pragnień, marzeń, ambicji czy też zwykłych zainteresowań czy hobby? Do tego stopnia być tak ograniczonym i pozbawionym empatii, by nie mieć choćby cienia pomysłu jak wydać choćby setną część ułamka niespodziewanych pieniędzy? Po przeczytaniu książki wiem już jednak, że to był celowy kontrapunkt dla "idealnego dziedzica" - Lorenza, który niestety został pozbawiony życia, by nie okazać się zbyt dobrym kandydatem na bilionera, a w jego miejsce podstawiono Johna, tę zimną flądrę, pierdołę saską, a czytelnik ma ochotę sięgnąć przez kartki wstrząsnąć nią by się obudził. Niestety przerysowanie, których i tak jest zbyt dużo w tej książce, psuje coś, co mogłoby być nie dość, że książką pouczającą, ale i przyjemną lekturą. Muszę bowiem przyznać, że dzięki niej zyskałam nowe spojrzenie na zawiłe zależności rządzące światem, zaś prosta przypowieść o puencie: "pieniądze same się nie mnożą" (wysepka rybaków z wymarłą rafą, wyzyskujący handlarz ryb i wyzyskujący go bankierzy) naprawdę spodobała mi się. (Johna światem zaś wstrząsnęła niemalże). Zakończenie, w pierwszej chwili zaskakujące i rozczarowujące, ale po pewnym czasie pasuje do wymowy całej książki. Pieniądze trafiają na ogół w złe ręce. Szaleńcy, groźni dla świata w swym rozmachu, choć tego nie widać pod ich charyzmą, zawsze znajdą finansowanie swych szaleństw. Zaś ci, którzy naprawdę potrzebują pieniędzy, ledwo wiążą koniec z końcem.

Od samego początku nie do opisania irytowało mnie rozmemłanie Johna. Jak można być tak pozbawionym jakichkolwiek pragnień, marzeń, ambicji czy też zwykłych zainteresowań czy hobby? Do tego stopnia być tak ograniczonym i pozbawionym empatii, by nie mieć choćby cienia pomysłu jak wydać choćby setną część ułamka niespodziewanych pieniędzy? Po przeczytaniu książki wiem już...