Otwarcie czwartej sagi Smoczej Lancy to bezkompromisowa zmiana stylu uniwersum na znacznie mroczniejszy i dojrzalszy kierowany głównie do znawców kanonu. Pan Rabe, który odziedziczył serię po magicznym duecie Weiss/Hickman, wbrew pozorom, nie wprowadza nic nowego i odkrywczego do sagi. Jak to bywa z zasadami kwadrylogii, po smoczych wojnach, ludzkich ambicjach dostąpienia boskości i wielkiej wojnie z Ojcem Wszechrzeczy, autor ponownie nakierowuje DragonLance na podstawę historii: klasyczne starcie dobra ze złem czyli ludzie kontra Smoki. Jednak tym razem nabiera to wymowy post-apokaliptycznej, bowiem to one właśnie zamierzają rzucić świat ludzi, opuszczony przez bogów, do swoich skrzydeł sprowadzając nas do farm hodowlanym z pożywieniem, a sam Krynn zmieniony przez Smoki, klimatycznie nie do poznania przypomina właśnie zmierzch ludzkości wraz z opanowującym go strachem. Pierwszy tom Smoków Nowej Ery to przede wszystkim zawiązanie akcji z opisem wydarzeń 30 lat po Wojnie Chaosu, ukazanie smoczej czystki i nowej władzy 6-ciu najpotężniejszych Smoków i ich motywacji do władzy, które podzieliły Krynn według własnych preferencji regionalnych, a także utworzenie klasycznej drużyny, która będzie zwalczać zło. Po bohaterach minionych sag praktycznie nie pozostał już nikt. Dzielny Palin, syn Caramona i najpotężniejszy mag obecnych czasów, wraz z gościnnym występem ostatniego bohatera Wojny Lancy zmuszeni są zrekrutować nowych śmiałków: ludzie, krasnolud, kender, pół człowiek-ogr, wilk… brzmi znajomo, prawda? Jednak tym razem zostaje to odwrócone do góry nogami w stosunku do postaci drużyny lancy, i oprócz opisywanych ukrywanych sekretów każdego śmiałka, sam autor nie zawaha się uśmiercić, któregoś z bohaterów w makabryczny sposób. Tonacja i powaga zaskoczą miłośników dotychczasowych przygód na Ansalonie, jednak ta świeżość wychodząca tak naprawdę z powtarzalności fabularnej jest przyjemna, wciągająca i zachęcająca do dalszych odkryć niczym gonitwa potężnego i wiernego Khellendrosa za duszą swojej władczyni z czasów Wojen Lancy.

Otwarcie czwartej sagi Smoczej Lancy to bezkompromisowa zmiana stylu uniwersum na znacznie mroczniejszy i dojrzalszy kierowany głównie do znawców kanonu. Pan Rabe, który odziedziczył serię po magicznym duecie Weiss/Hickman, wbrew pozorom, nie wprowadza nic nowego i odkrywczego do sagi. Jak to bywa z zasadami kwadrylogii, po smoczych wojnach, ludzkich ambicjach dostąpienia...

Powiem szczerze, że po książkach Weis i Hickmana jestem przyzwyczajona do czegoś innego. Całkiem inaczej czytało mi się ten tomik, a jego poprzedników. Nie wciągnął mnie, w niektórych momentach nawet przysypiałam.
Niby mamy ten sam Ansalon, ten sam Krynn, ale jednak inny. Kender już nie jest taki kenderowski, ta nowa magia taka troszkę z kosmosu wzięta. To już nie to samo. Pomysł na fabułę mi się spodobał, a mimo to książka nie przemówiła do mnie.

Powiem szczerze, że po książkach Weis i Hickmana jestem przyzwyczajona do czegoś innego. Całkiem inaczej czytało mi się ten tomik, a jego poprzedników. Nie wciągnął mnie, w niektórych momentach nawet przysypiałam.
Niby mamy ten sam Ansalon, ten sam Krynn, ale jednak inny. Kender już nie jest taki kenderowski, ta nowa magia taka troszkę z kosmosu wzięta. To już nie to samo....