Mam na imię A., ostatni raz spowiadałam się przed lustrem... wczoraj... Przeczytałam „Siedem grzechów głuchych”...

O książkach najbardziej wbijających się w serce najtrudniej pisać. „Siedem grzechów głuchych” to niewątpliwie jedna z takich powieści. Wwierca się w umysł, szokuje, zachwyca, poraża. Potem siedzisz i myślisz. O książce, o życiu. O poplamionej koszuli wczorajszą pychą, potłuczonym talerzu złości czy dłoniach ze zbyt głęboko wbitą drzazgą zazdrości.

„Niektóre rany nigdy się nie zagoją. Jesteśmy do nich przypisani, one przypisane są do nas.(…) Myślę, że każdy człowiek ma taką ranę. Taką, która się nigdy nie zagoi.”

„Siedem grzechów głuchych” to druga powieść Kai Kowalewskiej. Po metafizycznych „Play listach” nadszedł czas na realistyczno-magiczne „Siedem…”, które przeprowadza czytelnika przez wszystkie kręgi ziemskiego nieba, jak i piekła. Pachnie tutaj trochę „Boską komedią”, trochę „Panną Nikt”, trochę Kingiem. Kaja zabiera czytelnika w magiczną podróż. Marquez pochyliłby z uznaniem głowę nad kunsztem językowym i czerwonym symbolem Adeliny. Bo magia w powieści płynie rzeką ognia, płynie i porywa w ślad za sukienką tajemnicy.

„Bo można krwawić bardziej. Polubić samego siebie na Facebooku albo tam też krwawić, tylko innym kolorem czcionki, strzelić samojebkę, rozciąć szczęście przypadkiem, wysłać mejlem o północy ból.”

W mieście Y pojawia się Kasandra, szara myszka, wróżka od tysiąca boleści. Szuka tu nowej drogi, szczęścia, kryjówki, pragnie nieba. Ucieka przed czymś czy coś goni? Jest ofiarą czy katem? Na Placu Zbawiciela poznaje Sarę, Anitę, Adama i Jo. Napotyka też czerwoną plamę swojego sumienia... A od niej nie ma ucieczki. W każdym z bohaterów jest trochę mnie, ciebie, jego i jeszcze jej. Każdy nosi w sobie piekło wzruszeń, Sodomę wspomnień i desperacko pragnie Raju. By dotrzeć do tej anielskiej bieli nieba, kradnie skrzydła, plami dłonie czernią grzechów. Takie to wszystko grzeszne, takie brudne, takie egoistyczne. Takie po prostu takie ludzkie... Plączą się z pozoru proste drogi, opadają pióra ze sztucznych skrzydeł, decyzje bohaterów zaskakują. Czytelnik lubi ich, za chwilę nie znosi, by za godzinę zapłakać gorzko nad ich losem. Czasem ma ochotę wyszarpać za włosy, za sukienki kłamstwa, pragnie uwierzyć za nich w niemożliwe.

„Tak naprawdę nie mamy skrzydeł ani rogów. Mamy za to chwile, w których możemy być dobrymi skrzydłami albo złą falą. Nie jesteśmy jednak ani aniołami, ani diabłami. Jesteśmy ludźmi. Wahamy się i wybieramy drogi.”

Kaja wciąga w świat „Siedmiu grzechów głuchych” siłą tornada. Zderzenie z ziemią gwarantowane. Powieść ta to bolesne spojrzenie w lustro i odłamki kryształów w wbite w dłonie grzechem skalane. Niesamowitym plusem książki jest wyjątkowy styl. To prawdziwa literatura piękna. Niemal każde zdanie uderza, porusza, zatrzymuje. To skarbnica cytatów, żadna inna książka więcej ich w sobie nie pomieści. Język powieści jest niezwykle plastyczny, kolejne sceny niczym kadry filmu przewijają się przed oczyma. Niemal można dotknąć kolorów, słychać muzykę, pachnie deszczem. To nie jest zwykła lektura. To seans dla wszystkich zmysłów. To niezwykły spektakl o nas samych. Jedna z książek niezapomnianych, takich na całe życie.

Więcej grzechów nie pamiętam... Przeczytam raz jeszcze.. I jeszcze raz, i jeszcze, i jeszcze...

Mam na imię A., ostatni raz spowiadałam się przed lustrem... wczoraj... Przeczytałam „Siedem grzechów głuchych”...

O książkach najbardziej wbijających się w serce najtrudniej pisać. „Siedem grzechów głuchych” to niewątpliwie jedna z takich powieści. Wwierca się w umysł, szokuje, zachwyca, poraża. Potem siedzisz i myślisz. O książce, o życiu. O poplamionej koszuli...