Kiedy brałam tą książkę do ręki spodziewałam się znowu jakiejś historii o wariatach. Myślałam, że zwęszyłam podstęp, odkryłam nieoficjalną zasadę polegającą na tym, że książka z ptakiem w tytule to opowieść o ludziach żyjących na żółtych papierach. Przypomniał mi się i ‘Ptasiek’ i ‘Lot nad kukułczym gniazdem’. Cóż, nie ma chyba jednak żadnej teorii spiskowej, żadnego tajnego szyfru.
Znowu łapię się brzytwy. Jest to moja próba zatrzymania lata.
Dla mnie ta książka jest opowieścią o dzieciństwie. O terytorium zabaw wyznaczonym przez posesje domu zrzędliwej staruszki oraz tajemniczego, budzącego w dzieciach strach, samotnika. O wakacjach, wizycie przyjaciela z dzieciństwa, domku na drzewie, piciu lemoniady na tarasie, spaniu na werandzie. O dziecięcych mitach.
Być może nie to było najważniejsze dla autorki, która zajmowała się prawem. Ma to swoje odbicie w wątkach. Ojciec głównej bohaterki, Atticus, jest adwokatem broniącym sprawy czarnoskórych. Sprawa ta była skazana na niepowodzenie, jest jednak kamieniem milowym w walce o równouprawnienie.
À propos, Atticus jest teraz moim drugim ulubionym bohaterem literackim. Pierwszym jest Rett Butler.

Kiedy brałam tą książkę do ręki spodziewałam się znowu jakiejś historii o wariatach. Myślałam, że zwęszyłam podstęp, odkryłam nieoficjalną zasadę polegającą na tym, że książka z ptakiem w tytule to opowieść o ludziach żyjących na żółtych papierach. Przypomniał mi się i ‘Ptasiek’ i ‘Lot nad kukułczym gniazdem’. Cóż, nie ma chyba jednak żadnej teorii spiskowej, żadnego...