Powieść, mimo posuwającej się raczej nieśpiesznie akcji, od samego początku potrafi wzbudzić zainteresowanie. Duża w tym zasługa fabuły, toczącej się naprzemiennie, to w świecie realnym, to w wirtualnej rzeczywistości gry stworzonej przez głównego bohatera. Bohatera, dodajmy, w zasadzie pozytywnego choć z pewnością niejednowymiarowego, posiadającego swoje ambicje i zasady, aczkolwiek nie zawsze wzbudzającego sympatię. Tę postać na pewno trzeba zaliczyć do plusów książki, podobnie jak narrację, która pozawala spojrzeć na przedstawioną historię z perspektywy kilku postaci w mniejszym lub większym stopniu w nią zaangażowanych. Ale największą siłę powieści Ziemkiewicza stanowi staranie naszkicowane tło, czyli świat niezbyt odległej przyszłości. Świat (a konkretnie Europa), w którym ludzie ze strachu przed własnymi myślami (lub ich brakiem) nawet w metrze czy tramwaju nie potrafią odłączyć się od serwowanej non-stop medialnej sieczki, komputerowe awatary są emanacją partii politycznych przeznaczoną dla nierozgarniętych wyborców, a wyspecjalizowane firmy nieustannie monitorują społeczne odczucia, natychmiast dostosowując do nich działania marketingowe władz. W momencie powstawania książki była to jeszcze wizja futurystyczna, obecnie mam wrażenie że jest to już tylko nieco przejaskrawiony obraz naszej rzeczywistości.

Powieść, mimo posuwającej się raczej nieśpiesznie akcji, od samego początku potrafi wzbudzić zainteresowanie. Duża w tym zasługa fabuły, toczącej się naprzemiennie, to w świecie realnym, to w wirtualnej rzeczywistości gry stworzonej przez głównego bohatera. Bohatera, dodajmy, w zasadzie pozytywnego choć z pewnością niejednowymiarowego, posiadającego swoje ambicje i zasady,...