Japoński pisarz Haruki Murakami i tym razem nie rozczarowuje. Boom na Murakamiego jest jak najbardziej uzasadniony. Tańcz, tańcz... swój sukces zawdzięcza – nieprzeciętnemu spojrzeniu na otaczającą rzeczywistość, przeciętnego trzydziestolatka, piszącego na zlecenie do podrzędnych magazynów. Kulturalne odśnieżanie, którym się trudni, jest czynnością absolutnie konieczną. Obserwujemy jak bohater grzęznie w zaspach, odrzuca mozolnie wały śniegu, co sprawia, że odczuwamy jego osobisty trud na własnej skórze. Bohater cierpi z powodu przynależności do społeczeństwa wysokorozwiniętego kapitalizmu, kupując tresowane jarzyny w okolicznym markecie - zawsze świeże i smaczne. Starannie przygotowuje posiłki, drobiazgowo dobierając składniki. Stołuje się tylko w porządnych restauracjach, jak ognia unikając junk food. Łamie sobie głowę nad efektownymi sposobami marnowania czasu. Jeździ używanym subaru, bo w tym świecie łatwiej jest przywiązać się do rzeczy, niż do ludzi. Często towarzyszy mu muzyka, stara, dobra, z lat 60-tych. W międzyczasie śni surrealistyczne sny na pograniczu rzeczywistości o starym hotelu pod Delfinem. Kiki, luksusowa call girl, z którą wynajmował pokój, zniknęła bez śladu. Bohater, rusza w pogoń za dziewczyną, która płacze nad nim w snach. W tym celu wraca do podupadłego hoteliku, by zastać na jego miejscu… zupełnie nowy, wysokiej klasy Hotel Dolphin.
„Musisz tańczyć. Kiedy usłyszysz muzykę, musisz tańczyć”.
Metafora tańca jest uzasadniona. By zespolić się z tym światem musisz tańczyć i to jak najpiękniej, póki gra muzyka. Taka myśl przyświeca nam w trakcie całej lektury. Świadomość upływającego czasu, spadek możliwości, piętrzące się zmartwienia, przemijanie, paraliżują bezimiennego bohatera. Taniec staje się mechaniczny, kroki niezdarne. Ludzie przychodzą i odchodzą, w efekcie pokój wciąż pozostaje pusty. Wciąż plączą się nogi. Nim się zorientujemy, dzielimy już los z bohaterem. Czy jeśli się postaramy, dotrzemy do jakiegoś cudownego miejsca?

Japoński pisarz Haruki Murakami i tym razem nie rozczarowuje. Boom na Murakamiego jest jak najbardziej uzasadniony. Tańcz, tańcz... swój sukces zawdzięcza – nieprzeciętnemu spojrzeniu na otaczającą rzeczywistość, przeciętnego trzydziestolatka, piszącego na zlecenie do podrzędnych magazynów. Kulturalne odśnieżanie, którym się trudni, jest czynnością absolutnie konieczną....