Patrząc z okna świat wydawał się lepszy. Stałem tak i obserwowałem rzeczywistość. Po drugiej stronie mogłem mieć wszystko, ale i też wszystko stracić. Sam nie wiem w którym momencie spostrzegłem, iż granica między jawą a snem jest bardzo cienka. Pragnąłem by moje życie dało się odmienić, by niewykorzystane okazje dało się powtórzyć. I wtedy zobaczyłem ją. Stała tam gdzie zawsze. Wpatrywała się we mnie, a ja w nią. Przywoływała mnie, jakby chciała mi coś przekazać. Musiałem wrócić do miejsca gdzie nastąpił początek. Musiałem znaleźć sens tych wydarzeń. Zamknąłem oczy, obraz się zatarł.

Murakami jest mistrzem prostych historii zmieszanych z oniryzmem. Nie ma co do tego wątpliwości. Powieść ta balansuje na granicy snu i jawy. Nic nie jest tu oczywiste i tak naprawdę do końca nie jest wiadome jaki będzie finał tej historii. Dużym atutem książki jest również język jakim została napisana. Murakami posiada to unikatowe wyczucie chwili, która pozwala zaintrygować i nie pozostawia złudzeń ku temu, że dana opowieść wciągnie bez reszty. Fabuła snuta jest beż pośpiechu, co może być plusem, jak i minusem. Według mnie zabieg ten daje rewelacyjne rezultaty, a sam autor może zaprezentować w pełni swój warsztat pisarski. "Tańcz, tańcz, tańcz" jest książką, w której dużą rolę odgrywa samotność i niespełnienie, ale także nadzieja na to, iż niezależnie w jakim etapie życia jesteśmy, zawsze można coś zmienić.

Zauważyłem, że autor czerpię dużymi garściami z klasyków literatury i wkomponowuję w swoja prozę równe dużo muzyki. To zamiłowanie Murakamiego do tych motywów nadaję powieści dodatkowego uroku. Kiedy jeszcze bardziej wejrzymy w spektrum zdarzeń i przewijających się postaci, będzie można ujrzeć wyraźniej głębie tej prozy i dostrzec rzeczy, których na co dzień nie zauważamy. Czytanie tej pozycji, było dla mnie podróżą w głąb siebie, odkrywaniem nowych horyzontów i najprawdziwszą ucztą literacką. Warto zapoznać się twórczością japońskiego pisarza, by przekonać się samemu, gdzie ukryty jest fenomen jego dzieł. A teraz tanecznym krokiem, śmiało przejdźmy dalej przez życie, tak by wszystkich oczarować.

Patrząc z okna świat wydawał się lepszy. Stałem tak i obserwowałem rzeczywistość. Po drugiej stronie mogłem mieć wszystko, ale i też wszystko stracić. Sam nie wiem w którym momencie spostrzegłem, iż granica między jawą a snem jest bardzo cienka. Pragnąłem by moje życie dało się odmienić, by niewykorzystane okazje dało się powtórzyć. I wtedy zobaczyłem ją. Stała tam gdzie...