Gdyby 'Przekleństwa niewinności' były muzyką, ktoś napisałby o nich 'moody downtempo' albo 'confessional bedroom pop' * Gdyby były perfumami, ktoś zastanawiałby się, czy cienka linia między 'intensity and suffocation' została przekroczona.

Tymczasem 'Przekleństwa..' są po prostu doskonałą powieścią, debiutem bez jednego fałszywego czy zbędnego słowa. Chociaż pół życia temu zdecydowałam się zostać i sprawdzić, co dalej, to spodziewałam się dokładnie tego, o czym wtedy czytałam i czego słuchałam: 'Każdego z nas zabije życie, takie czy inne' a 'Dorosłość jest jak początek umierania.' Ci, którzy zostają wśród żywych w powieści Eugenidesa też to wiedzą kiedy wracają z pierwszej całonocnej imprezy: 'Zostaliśmy do rana. Kiedy wyszliśmy na pierwszy pijany świt w naszym życiu, wargi mieliśmy spuchnięte od całowania, a w ustach pulsował nam smak dziewcząt. Byliśmy już w pewnym sensie żonaci i rozwiedzeni.'

Moją ulubioną bohaterką tej książki jest pani Karafilis, która 'nigdy nie mogła zrozumieć, dlaczego w Ameryce wszyscy cały czas udają szczęśliwych.', mieszka w suterenie i czeka na śmierć, a z siostrami-samobójczyniami 'mimo różnicy wieku porozumiewa się w jakiejś ponadczasowej sferze i mamrocze do nich po grecku - nie traćcie czasu na życie.'

'Przekleństwa niewinności' są też książką o małej nieśmiertelności: 'Kiedy zbliżyła się jeszcze bardziej, zobaczyliśmy w jej oczach blask, którego od tej pory szukamy u innych kobiet.' Ktoś pomyśli o mnie, gdy usłyszy _tę_ piosenkę w supermarkecie 15 lat później. To jedyna nieśmiertelność, jaką znam i rozumiem.

* kiedyś czytelniczy reset zapewniała mi gazetka z Sephory, dziś wolę opisy ze Spotify ;)

Gdyby 'Przekleństwa niewinności' były muzyką, ktoś napisałby o nich 'moody downtempo' albo 'confessional bedroom pop' * Gdyby były perfumami, ktoś zastanawiałby się, czy cienka linia między 'intensity and suffocation' została przekroczona.

Tymczasem 'Przekleństwa..' są po prostu doskonałą powieścią, debiutem bez jednego fałszywego czy zbędnego słowa. Chociaż pół życia...