Myśliwski przenosi nas na powojenną polską wieś. Myślę, że mogę porównać "Widnokrąg" do "Pana Tadeusza" ze względu na ukazanie życia Polaków, ich zwyczajów, słownictwa jak i też problemów. Powieść ta nie boi się jednak rzeczywistości, nie idealizuje ciężkiego życia prostych ludzi, którzy walczą o to, by było co włożyć do garnka następnego dnia. O naturalizmie mamy do czynienia chociażby przy opisie rzezi krów, gdy główny bohater Piotrek bez skrupułów bierze na ramię zmasakrowaną głowę zwierzęcia i niesie dla mamy, by następnego dnia zrobiła ona z niej obiad.

Książka ta jednak budzi we mnie pewne wątpliwości. Wiele rzeczy opisanych w niej napawa mnie obrzydzeniem i sprawia, że czuję się zażenowana. Po pierwsze: groteskowo przedstawienie zlotu z okazji urodzin Stalina - ukryta krytyka, która według mnie jest bardzo przerysowana, w której bezpośrednio ukazuje się żal i nienawiść pisarza dla komunizmu (jestem uczulona na źle uargumentowaną krytykę). Po drugie: patriarchalny model rodziny, stereotypowe myślenie, nietolerancja oraz niezrozumienie dla odmienności. Drugi punkt jednak muszę oznaczyć gwiazdką, ponieważ niestety - bardzo tego żałuję - dokładnie tak przedstawiało (nadal się przedstawia) nasze społeczeństwo, dlatego też Myśliwskiemu na tym polu nie mogę nic zarzucić, gdyż tylko wiernie przedstawił nastroje i charakter polskiego społeczeństwa.

Myśliwski przenosi nas na powojenną polską wieś. Myślę, że mogę porównać "Widnokrąg" do "Pana Tadeusza" ze względu na ukazanie życia Polaków, ich zwyczajów, słownictwa jak i też problemów. Powieść ta nie boi się jednak rzeczywistości, nie idealizuje ciężkiego życia prostych ludzi, którzy walczą o to, by było co włożyć do garnka następnego dnia. O naturalizmie mamy do...