W Narrenturm moje największe uznanie zdobyło niezwykle barwne, bogate w szczegóły tło historyczne powieści. Na to tło składają się dziesiątki (jeżeli nie setki) przedstawionych z imienia i nazwiska rycerzy, dostojników kościelnych, książąt, dziesiątki większych i mniejszych miast, zamków i klasztorów na Dolnym Sląsku, znane z historii wydarzenia, który miały miejsce na początku piętnastego wieku i na terenie Sląska, i w sąsiadujących ze Sląskiem Czechach i Polsce. Do tego dochodzą liczne ciekawostki związane z ówczesymi obyczajami, sposobami wojowania i prowadzenia interesów, relacjami między kościołem a władzami świeckimi... Wszystkie powyższe elementy wzięte razem sprawiają, że fikcja literacka umieszczona w takim kontekscie nabiera szlachetnego, wytrawnego smaku. Nie trąci tandetą jak w wyświechtanych i bezmyślnie powielanych schematach będących przedmiotem eksploatacji innych, mniej dbających o szczegóły scenografii autorów.
Godny uwagi jest też sposób, w jaki autor dodał do opisanego powyżej tła elementy fantastyczne. Bardzo dobrze korespondują one z faktami historycznymi – choćby takimi, że były to czasy, gdy inkwizycja paliła na stosach osoby oskarżane o czary, i z ludowymi bajdami o sabatach, latających na miotłach czarownicach...
W takiej właśnie scenerii rozgrywa się historia Reinmara z Bielawy. Rozpoczyna się nieszablonowo skomponowaną sceną cudzołożenia przy akompaniamencie klasztornych modlitw i dzwonów, a potem dramatyczną ucieczką bohatera przed żądnymi zemsty siepaczami. W dalszej kolejności autor, trzymając się prawdopodobnie zasad nakreślonych przez Hitchocka, wciąga czytelnika w długą, trzymającą w ciągłym napięciu, zaskakującą zwrotami akcji sekwencję ucieczek, pościgów, starć, porwań i znowu ucieczek, pościgów... Nie mam nic przeciwko nieoczekiwanym zwrotom akcji i do pewnego momentu zwroty akcji w Narrenturm były dla mnie zabawne. Ale po przekroczeniu pewnej masy krytycznej zaczęły nużyć swoją przewidywalnością. Za każdym razem, gdy Reinmar ratował się jakimś cudem z opresji (a częściej gdy był ratowany przez towarzyszących mu przyjaciół) z wielką łatwością pakował się w kolejne tarapaty, narażał kolejnym, coraz bardziej niemiłym indywiduom. Przy czym prawdopodobieństwo wystąpienia wymyślonych przez autora zbiegów okoliczności oscylowało nader często w pobliżu prawdopodobieństwa wygrania trzech kolenych kumulacji w totolotka. Pewną słabością powieści jest też to, że narracja nazbyt koncentruje się na postaci głównego bohatera, nie pozwalając w ten sposób bardziej zaistnieć innym, czasem nawet ciekawiej skonstruowanym bohaterom, jak Szarlej czy Miodek. No i zabrakło trochę miejsca na ciekawe postaci kobiece – te, które zostały przedstawione, były zaledwie ciekawym elementem tła i szybko znikły z kart powieści.
Na duży plus zapisuję inteligentny i pełen poczucia humoru sposób narracji, a kolejny duży plus daję za bardzo różnorodne i ciekawe nakreślone postaci drugiego planu. W sumie plusów nazbierało mi się znacznie więcej niż minusów, a Narrenturm uznaję za pozycję zdecydowanie wartą przeczytania.

W Narrenturm moje największe uznanie zdobyło niezwykle barwne, bogate w szczegóły tło historyczne powieści. Na to tło składają się dziesiątki (jeżeli nie setki) przedstawionych z imienia i nazwiska rycerzy, dostojników kościelnych, książąt, dziesiątki większych i mniejszych miast, zamków i klasztorów na Dolnym Sląsku, znane z historii wydarzenia, który miały miejsce na...