Żadne to odkrycie jeśli napiszę, że wolę Sapkowskiego w krótkich formach. Pierwsze opowiadania o Wiedźminie to klasyk. Później było już znacznie gorzej choć - Boże broń ! - nie twierdzę, że źle. To co zarzucam Sapkowskiemu w dłuższych formach, to brak utrzymania właściwego tempa, co skutkuje zbędnymi, a i nic nie wnoszącymi dłużyznami. Na dłuższą metę to i żarty, które w opowiadaniach sprawdzały się doskonale, w dłuższej formie stają się trochę siermiężne i męczące.

No i po co ja o tym wszystkim ?

Sięgając po „Narrenturm” wiedziałem z czym się zmierzę. Miało być lekko, przyjemnie i nie do końca na poważnie. Tego potrzebowałem i to dostałem.
Z tym, że ta powieść ma blisko 600 stron a starczyłaby tak dla mnie jak i historii ledwie połowa. Książka jest zdecydowanie za długa jak na to, co autor ma do zaproponowania. Nie trzyma tempa, klimatu, a pomysłów jakby trochę brakuje, wiec robi się czasem dziwnie, wręcz ... żenująco ? Główny bohater to osioł patentowany, który choć ma przy sobie „głos rozsądku” w postaci całkiem intrygującego towarzystwa, ale w nosie to mając przez bite 600 stron irytuje i robi co może, by czytelnik rzucił książką w kąt. Ze mną mu się ta sztuka udała połowicznie - doczytałem wprawdzie do końca, ale po kolejne dwa tomy z pewnością nie sięgnę.
Mimo wszystko żal, bo qrcze, to przecież Mistrz Sapkowski.

A ! I jeszcze jedna uwaga.
O umiejscowieniu akcji w kontekście historycznym nie warto wspominać, bo i nie ma o czym. To absolutnie nie ma znaczenia - miłośnicy powieści historycznych nic tutaj dla siebie nie znajdą. „Narrenturm” jest powieścią fantasy, a XV’ wieczne tło to jedynie sztafaż.

Żadne to odkrycie jeśli napiszę, że wolę Sapkowskiego w krótkich formach. Pierwsze opowiadania o Wiedźminie to klasyk. Później było już znacznie gorzej choć - Boże broń ! - nie twierdzę, że źle. To co zarzucam Sapkowskiemu w dłuższych formach, to brak utrzymania właściwego tempa, co skutkuje zbędnymi, a i nic nie wnoszącymi dłużyznami. Na dłuższą metę to i żarty, które w...