Chciałoby się powiedzieć – WRESZCIE!
Wreszcie przeczytałem coś pióra Sapkowskiego. Po wielu, wielu namowach moich kolegów, „siedzących w temacie”, po przeczytaniu setek recenzji (w większości na LC!), postanowiłem przeczytać książkę Sapkowskiego.
Od razu dodam, że nie jestem fanem gatunku fantasy. Na ekranie, owszem. Słowo pisane – niekoniecznie.
Nie zacząłem od „Sagi o Wiedźmine”, w końcu to chyba opus magnum Sapkowskiego (aczkolwiek przeczytam ją w przyszłości na pewno), ale od pierwszego tomu „Trylogii Husyckiej”; od „Narrenturmu”.
Co mogę powiedzieć/napisać po lekturze? Ano to, że chylę czoła przed autorem. Powieść historyczno-łotrzykowska pełną gębą! Już widzę, że na pewno polubię sposób pisania Sapkowskiego; sposób niezwykle „lekki”. Przygody Reynevana i spółki czyta się piorunująco szybko, i z początku jedyną niewielką przeszkodą był staropolski język goszczący na stronach powieści przez cały czas, ale im więcej przeczytanych stron przybywało, tym ów język stawał się klarowniejszy. Dodatkowy plus, to humor bijący ze stron „Narrenturmu”. A już scena egzorcyzmów brata Deodata, dokonanych przez Szarleja i Reynevana, spowodowała u mnie niekontrolowany wybuch śmiechu.
Zatem, wkrótce na warsztat idą „Boży bojownicy” i „Lux Perpetua”, a już niedługo po nich Wiedźmin.
Jedyną przeszkodą może być brak czasu, którego zawsze mi mało na książki…
Niezdecydowanym (jak jeszcze nie tak dawno ja sam) – gorąco polecam!

Chciałoby się powiedzieć – WRESZCIE!
Wreszcie przeczytałem coś pióra Sapkowskiego. Po wielu, wielu namowach moich kolegów, „siedzących w temacie”, po przeczytaniu setek recenzji (w większości na LC!), postanowiłem przeczytać książkę Sapkowskiego.
Od razu dodam, że nie jestem fanem gatunku fantasy. Na ekranie, owszem. Słowo pisane – niekoniecznie.
Nie zacząłem od „Sagi o...