Nie jestem miłośniczką powieści łotrzykowskich. Nie jestem miłośniczką twórczości Sapkowskiego.

Jestem za to Dolnoślązaczką. I odkąd pamiętam, zazdrościłam dzieciom, a później już nieco starszym znajomym z innych regionów Polski, takiego swoistego osadzenia w regionie. Oni zawsze potrafili pochwalić się, kto ze znanych ludzi urodził się w ich miejscowości, kto w niej mieszkał, z jakimi wydarzeniami z historii, filmu czy książki wiążą się różne miejsca ich rodzinnego miasta, ich regionu… My, z tzw. ziem odzyskanych, mieliśmy dopiero poczekać, aż ci, którzy tu się urodzili czy chodzili do szkoły, dorosną i staną się sławni. Musieliśmy czekać, aż naszymi ziemiami zainteresują się filmowcy i pisarze. Konsekwencją tego swoistego głodu, jest sięganie po cokolwiek w zasięgu moich rąk, oczu /i możliwości/, jeśli tylko wiem, że jest tam coś o moich stronach.

A tu taka gratka!

Dolny Śląsk wieki temu! Znane mi miasteczka z ich kościołami, fragmentami murów obronnych, ryneczki i uliczki odrynkowe ubrane tutaj, jak na wielkie święto: mają dobudowane mury miejskie i bramy, ruiny zamków odzyskały swój średniowieczny wygląd… Ryneczki i przyległe ulice kipią kolorami straganów, dawno zapomniane zapachy świeżych, oblepionych ziemią, warzyw, suchego zboża, mięsa i koni unoszą się wokół. Wieże kościołów są bardziej widoczne – nie przesłaniają ich blokowiska z wielkiej płyty, spod końskich kopyt unosi się pył bądź tam, gdzie bogaciej, słychać ich tętent po bruku. I pełno tu ludzi (a nie samochodów). Pełnokrwistych, barwnych, rozgadanych...

I nazwiska występujących postaci. Prawie sami znajomi. Poznawałam dzieje ich rodów podczas licznych wędrówek po okolicznych wsiach i miasteczkach. A tu spotykam ich lub ich krewnych, w określonym miejscu i czasie, w akcji lub w opowieści któregoś z bohaterów.

No, czułam się jak u siebie…. I za to czynienie zadość moim tęsknotom związanym z osadzeniem w tych ziemiach przyznaję tej pozycji moje gwiazdki. A jeśli dodać jeszcze fakt, że książkę czytało mi się naprawdę dobrze, że porwał mnie jej humor, dowcipnie i umiejętnie wplatany język staropolski oraz ogromna wiedza o epoce, to mój brak zamiłowania i do powieści awanturniczych, i do prozy Sapkowskiego, schodzi na dalszy plan.

Nie jestem miłośniczką powieści łotrzykowskich. Nie jestem miłośniczką twórczości Sapkowskiego.

Jestem za to Dolnoślązaczką. I odkąd pamiętam, zazdrościłam dzieciom, a później już nieco starszym znajomym z innych regionów Polski, takiego swoistego osadzenia w regionie. Oni zawsze potrafili pochwalić się, kto ze znanych ludzi urodził się w ich miejscowości, kto w niej...