Sapkowski urzeka nas niesamowitym, stworzonym przez siebie Universum, rządzącym się własnymi brutalnymi prawami.
Nie ma w tej książce prostych postaci, każda z nich bowiem posiada swój obszerny obraz psychologiczny i z każdym wypowiedzianym przez nią zdaniem, tudzież z każdym jej opisem poznajemy ją coraz bardziej i odkrywamy w niej co chwilę coś nowego. Często ciężko przewidzieć co w konkretnej sytuacji powie, bądź jak się zachowa. Warto dodać że nie ma tu stuprocentowo dobrych, bądź złych postaci, ponieważ każda z nich posiada takie oraz takie cechy, kwestią kluczową jest to, które z nich przeważają. Idealnym przykładem są tutaj czarodzieje, którzy w tej powieści posiadają nierzadko swoje ogromne wady i nie są zawsze szlachetni, tak jak to bywa w innych książkach fantasy, aczkolwiek nie są także do końca źli.
Język, jakim Sapkowski pisze powieść, świetnie pozwala wczuć się w klimat stworzonego świata. Udało mu się to uczynić między innymi przez stosowanie archaizmów, jednak nie nazbyt często, ponieważ zbytnie ich nagromadzenie mogłoby zirytować czytelnika. Poza tym w książce znaleźć można mnóstwo dobitnych cytatów, które dają wiele do myślenia i nie rzadko odnieść je można do świata współczesnego. Świetne w książce jest to, że każda z postaci mówi językiem dostosowanym do niej. Przykładowo prosty chłop posiada zazwyczaj dużo gorszą lapidarność stylu mowy, od uczonego maga czy kapłana.
Książka ta jest naprawdę świetna i godna polecenia, a to co urzeka mnie w niej najbardziej to nieprzewidywalna fabuła opowiadań.

Sapkowski urzeka nas niesamowitym, stworzonym przez siebie Universum, rządzącym się własnymi brutalnymi prawami.
Nie ma w tej książce prostych postaci, każda z nich bowiem posiada swój obszerny obraz psychologiczny i z każdym wypowiedzianym przez nią zdaniem, tudzież z każdym jej opisem poznajemy ją coraz bardziej i odkrywamy w niej co chwilę coś nowego. Często ciężko...