Fred Vargas pisze ksiązki "kryminałopodobne" czyli swoje wariacje na ten temat. Jest to nie do podrobienia , przynajmniej ja sie nie zetknelam u innego autora. Ma barokowy, bardzo ozdobny styl ( niestety wiele ginie w przekładzie)- np. na początku ,gdy Adamsberg rozmawia z sasiadem i na jego pytanie odpowiada, ze jest policjantem, a sąsiad mówi, "robiłem kiedyś w parkiecie". Po francusku to słowo oznacza zarówno parkiet na podłodze jak i prokuraturę. i szkoda, ze wydawnictwo albo tłumaczka nie pokusiła sie o przypis, wtedy dowcip trafiłby do polskiego czytelnika. Podbnie osobliwa jest galeria polcjantów stworzonych przez Vargas - poczynając od młodszego inspektora Adamsberga, komisarza Veyrenca mówiacego wierszem , a dokładnie aleksandrynami, poprzez nadkomisarza Danglarda czy policjantkę Violette Retancourt , obdarzona nadzwyczjnymi mocami. Sledztwo, rownie uwikłane w moce i zaklecia jest raczej pretekstem do pokazania erudycji autorki ( jest w końcu z wykształcenia archeologiem) a takżr jej poglądów na zycie, przemijanie i śmierć.

Fred Vargas pisze ksiązki "kryminałopodobne" czyli swoje wariacje na ten temat. Jest to nie do podrobienia , przynajmniej ja sie nie zetknelam u innego autora. Ma barokowy, bardzo ozdobny styl ( niestety wiele ginie w przekładzie)- np. na początku ,gdy Adamsberg rozmawia z sasiadem i na jego pytanie odpowiada, ze jest policjantem, a sąsiad mówi, "robiłem kiedyś w...

Interesująca i lekko ekscentryczna postać policjanta Adamsberga, w tej części swoich kryminalnych zmagań, staje się za sprawą autorki prawie dziwakiem. Całość dość nużąca. Za dużo filozofii w kryminale jak na kryminał. Za mało kryminalnej wiarygodności - w tym zakresie autorkę poniosła literacka wyobraźnia - trop, pościg i helikopter z udziałem... kota. Nie, dziękuję, bajek dla dorosłych nie czytam.

Interesująca i lekko ekscentryczna postać policjanta Adamsberga, w tej części swoich kryminalnych zmagań, staje się za sprawą autorki prawie dziwakiem. Całość dość nużąca. Za dużo filozofii w kryminale jak na kryminał. Za mało kryminalnej wiarygodności - w tym zakresie autorkę poniosła literacka wyobraźnia - trop, pościg i helikopter z udziałem... kota. Nie, dziękuję, bajek...

Zawsze doskonale się bawię, czytając te purenonsensowe książki Vargas. Świetne pióro.

Zawsze doskonale się bawię, czytając te purenonsensowe książki Vargas. Świetne pióro.

10. "Modlitwa do trzeciej dziewicy" - Zaintrygował mnie tytuł, po którym nie wiem czego się spodziewałam...🤷‍♀️Oraz okładka na której był opis, że ta francuska pisarka zachwyca w 45 krajach a sprzedaż przekroczyła 10 milionów egzemplarzy! Do tego mój ulubiony gatunek kryminał...
Fakt, zaskoczyła.
Czułam się, jakbym czytała lekturę szkolną w typie "Dziady" o jakiś zjawach i grobach.
Ale dałam szansę, myślę, że przebrnę i wtedy ocenię...także 3/10.
A punkcik dodany, bo w książce jest gruby kot o imieniu "kulka", który przeszedł 35 km z nadajnikiem GPS, by komisarza powiadomić o tym, gdzie jest jego pani.
Tak, gruby kot, niczym wytresowany owczarek niemiecki, robi robotę! 🤯🤣
Czas na koty na policji!

10. "Modlitwa do trzeciej dziewicy" - Zaintrygował mnie tytuł, po którym nie wiem czego się spodziewałam...🤷‍♀️Oraz okładka na której był opis, że ta francuska pisarka zachwyca w 45 krajach a sprzedaż przekroczyła 10 milionów egzemplarzy! Do tego mój ulubiony gatunek kryminał...
Fakt, zaskoczyła.
Czułam się, jakbym czytała lekturę szkolną w typie "Dziady" o jakiś zjawach i...

Kryminał z dużą dawką humoru, ciekawie napisany. Warto przeczytać, aby często się uśmiechać.

Kryminał z dużą dawką humoru, ciekawie napisany. Warto przeczytać, aby często się uśmiechać.

Czy wyobrażają sobie Państwo ekipę policjantów jadących na motorach, w radiowozach, ba – śmigłowcem i śledzących … kota prowadzącego ich przez pół dzielnicy do tylko kotu wiadomego celu?! Albo niewiastę na tyle potężnej postury, by pod szlafrokiem ukryć ułapionego do jej ciała mężczyznę, albo modlitwę do trzech dziewic zapewniającą nieśmiertelność, albo …
Nie, nie będę psuła psuć przyjemności wymienianiem pomysłów, które rodzą się w szalonej głowie cudownej paryżanki. Fred Vargas tworzy swoje historie z wdziękiem i poczuciem humoru, które, jak sadzę, nie mogą pozostawić czytelnika letnim. Tzn. albo się jej opowieści kocha, albo zupełnie odrzuca. Zdecydowanie, kategorycznie i absolutnie należę do pierwszej grupy.

Co ciekawe, mimo pozornie odlotowych pomysłów, wszystkie wątki są niezwykle logicznie skonstruowane, rozwiązania doprowadzone do finału i zło nazwane. Głównych bohaterów lubimy a co ważne, mimo że seria z komisarzem Adamsbergiem dobiegła już dziewiątego tomu, nie zmieniają się – żadnych nagłych zdrad, gruntownych zmian charakteru nie zauważyłam. I bardzo dobrze, bo nie lubię:) (jeszcze co prawda nie przeczytałam dwóch następnych, ale mam nadzieję, że się nie zawiodę).

W tym tomie, poza śledztwem, komisarz musi powrócić do bolesnych wspomnień z dzieciństwa, by rozwikłać narastający konflikt z nowo zatrudnionym inspektorem Veyrencem. Muszę przyznać, że ten równorzędny wątek książki bez porównania bardziej mnie zainteresował niż tocząca się równolegle kryminalna afera. Duży plus!

Przy okazji warto wspomnieć, że Fred Vargas, z wykształcenia historyk i archeolog, dyskretnie przekazuje ustami komendanta (awans:) Danglarda sporo rzetelnej wiedzy.

A, zapomniałabym – bajki, które komisarz opowiada pięciomiesięcznemu synowi:)))))))))
Ale tu już trzeba sięgnąć do oryginału.

Czy wyobrażają sobie Państwo ekipę policjantów jadących na motorach, w radiowozach, ba – śmigłowcem i śledzących … kota prowadzącego ich przez pół dzielnicy do tylko kotu wiadomego celu?! Albo niewiastę na tyle potężnej postury, by pod szlafrokiem ukryć ułapionego do jej ciała mężczyznę, albo modlitwę do trzech dziewic zapewniającą nieśmiertelność, albo …
Nie, nie będę...

Zaskakująca książka, dawno żadnej książce się to nie udało

Zaskakująca książka, dawno żadnej książce się to nie udało