Zacznijmy od tego, że to nie jest przewodnik w tradycyjnym tego słowa znaczeniu. Dla mnie to pamiętnik pomieszany z dziennikiem. Julia Raczko dzieli się opowieściami ze swego emigranckiego żywota, wprowadza wiele egzaltowanych (i dlatego niepotrzebnych) dialogów np. "It's piękne!" (sic!) albo "We need to go, kochanie". O. MÓJ.BOŻE. Takich językowych hybryd spotkać tu można jeszcze kilka, co sprawia, że nóż otwiera się w kieszeni. Zdumiewające jest też zawarcie w książce wielu (naprawdę wielu) angielskich zwrotów i nietłumaczenie ich. To znaczy, że Autorka założyła, że w dzisiejszych czasach każdy zna rzeczony język? Może trudno jej to sobie wyobrazić, ale odpowiedź brzmi: nie. A co ze starszymi pokoleniami z mniejszych miejscowości? Może oni nie są grupą docelową dla tej książki... Duży minus, pani Julio. :) Poza tym, kilka literówek, naliczyłam 6 i bardzo się wtedy denerwowałam, bo to znaczy, że korektor dostał pieniądze za kiepsko wykonaną pracę.
W gęstwinie minusów tej pozycji znalazłam jednak kilka pozytywnych aspektów. (Dzięki Bogu, bo bym rzuciła ją w kąt.) Piękne zdjęcia i mapki, sporo ciekawostek, trochę historii i praktycznych informacji dla ewentualnych przyszłych turystów.
Książka koncentruje się na próbie przybliżenia nam całej Australii, nie tylko tych najbardziej znanych rejonów wschodniego wybrzeża. Poczytamy tu więc o Sydney, Melbourne, Darwin, Adelajdzie, Brisbane, Perth, Wielkiej Rafie Koralowej, Uluru i... może dwa zdania o stolicy, czyli Canberze. Autorka poświęciła więcej czasu na opisy swej frustracji spowodowanej trudnościami w znalezieniu pracy, niż wspomnieniem o stolicy, no ale to w końcu subiektywny przewodnik, prawda? ;] Bardzo dużo jest też peanów na cześć tamtejszej fauny i flory, jedzenia oraz kawy flat white, trochę narzekania na pogodę i Polonię stacjonującą głównie w Sydney i Melbourne.
Nie zrozumcie mnie źle - nie jest to aż tak dramatyczna książka, ale na pewno jest w niej wiele do poprawy. Jako że temat Australii bardzo mnie ciekawi, z pewnością wybiorę jeszcze jakąś inną traktującą o niej pozycję.

Po więcej zapraszam na: http://lavendovaa.blogspot.com/2017/01/dlaczego-studentom-pwr-atwiej-wyjechac.html

Zacznijmy od tego, że to nie jest przewodnik w tradycyjnym tego słowa znaczeniu. Dla mnie to pamiętnik pomieszany z dziennikiem. Julia Raczko dzieli się opowieściami ze swego emigranckiego żywota, wprowadza wiele egzaltowanych (i dlatego niepotrzebnych) dialogów np. "It's piękne!" (sic!) albo "We need to go, kochanie". O. MÓJ.BOŻE. Takich językowych hybryd spotkać tu można...