Ciekawa i nietypowa to rzecz: panieński memuar z czasów szalejącego stalinowskiego terroru. Autorką pamiętnika jest bardzo młoda dziewczyna, więc i tematy są w nim dziewczyńskie: szkoła, koleżanki, pierwsze zakochania, życie domowe, niepokoje dojrzewania. Ale też - choć nie jest to głównym tematem zapisków - zaskakujące swoją trzeźwością oceny realiów życia publicznego i poczynań władzy. Co zaskoczyło mnie najbardziej, to fakt, że mimo młodego wieku autorka robi wrażenie dużo bardziej świadomej niż jej starsze siostry i, w przeciwieństwie do nich, zupełnie niepodatnej na propagandę. A także dużo przenikliwszej w ocenie stalinowskiej rzeczywistości. To zresztą zaprowadziło ją - i resztę jej rodziny - na Łubiankę, a potem na Kołymę.
Wśród opinii o tej książce pojawił się zarzut, że nudna, że dłużyzny, że się powtarza... Zaskoczył mnie taki brak zrozumienia i, niestety, wrażliwości: ten tekst to przecież nie powieść szpiegowska, tylko autentyczne, osobiste zapiski młodej dziewczyny, szukającej ukojenia dla swoich niepokojów. Czymś zrozumiałym jest tu więc i egzaltacja i młodzieńczy egocentryzm i nieustanne wracanie do kwestii, które nam dzisiaj wydają się mało istotne. Dostajemy do rąk kawałek jej życia - i należy go traktować z szacunkiem i zrozumieniem.

Ciekawa i nietypowa to rzecz: panieński memuar z czasów szalejącego stalinowskiego terroru. Autorką pamiętnika jest bardzo młoda dziewczyna, więc i tematy są w nim dziewczyńskie: szkoła, koleżanki, pierwsze zakochania, życie domowe, niepokoje dojrzewania. Ale też - choć nie jest to głównym tematem zapisków - zaskakujące swoją trzeźwością oceny realiów życia publicznego i...