Drugi tom „Krucjaty” jednoznacznie nawiązuje do „Odysei kosmicznej”, jednak Eugeniusz Dębski mota fabułę w swój niepowtarzalny sposób tak, że ja na koniec wiem zdecydowanie mniej niż na początku, choć przecież wszystko autor teoretycznie wyjaśnił. Zaskoczyło mnie nieco zakończenie wątku „Zemsty magów z Yara”, bo jak na możliwości tego autora jest szalenie optymistyczne. O całości tego powiedzieć nie mogę, ale za taką właśnie niejednoznaczność i brak lukru cenię tego pisarza.

Zwroty akcji serwowane przez pana Dębskiego do pewnego stopnia można przeczuć, ale z reguły okazuje się, że wyobraźnia autora preferuje znacznie ostrzejsze wiraże, niż czytelnik sobie wyobraża. Szczerze mówiąc, po przeczytaniu pierwszego tomu spodziewałam się nieco innych rozwiązań, a to głównie dlatego, że dałam się pisarzowi wpuścić w maliny i przyjęłam kilka błędnych założeń. Miny oczywiście były ukryte w tych wszystkich niedopowiedzianych wątkach, które nie do końca pasowały do całości.

„Krucjatę” czyta się szybko i dość przyjemnie, choć w drugiej jej części więcej było scen na granicy mdłości. W końcu jakoś trzeba podnieść napięcie. Nie jest to książka, którą bym wszystkim wciskała pijana zachwytem, ale jak już komuś w ręce trafi, nie trzeba robić uników.

Drugi tom „Krucjaty” jednoznacznie nawiązuje do „Odysei kosmicznej”, jednak Eugeniusz Dębski mota fabułę w swój niepowtarzalny sposób tak, że ja na koniec wiem zdecydowanie mniej niż na początku, choć przecież wszystko autor teoretycznie wyjaśnił. Zaskoczyło mnie nieco zakończenie wątku „Zemsty magów z Yara”, bo jak na możliwości tego autora jest szalenie optymistyczne. O...

Szału nie ma. Albo akurat do mnie to nie trafiło :/

Szału nie ma. Albo akurat do mnie to nie trafiło :/

Nemo aka Omen odkąd skończyłam książkę siedzi w mojej głowie... Że tak powiem, creepy...

Sama książka to misz-masz wielu różnych gatunków. Sięgnęłam po nią mając nadzieję na porządną książkę science-fiction, a otrzymałam... Cóż, fantastyki naukowej jest w niej o wiele za mało, a za dużo wątków pobocznych. Wątek fantasy dopiero w tej księdze zaczął mi się podobać. Postacie jednak do końca mi się myliły, co nie świadczy dobrze o ich konstrukcji...

Księga druga stanowczo lepsza od pierwszej i całościowo nie wyszło najgorzej. Podsumowując obie księgi, lektura jest warta uwagi, ale nie poleciłabym jej każdemu. Fani czystego science-fiction tak naprawdę nie mają w niej czego szukać, poza postacią Nemo, któremu zapewne warto byłoby poświęcić mu więcej uwagi z punktu psychologicznego.

Nemo aka Omen odkąd skończyłam książkę siedzi w mojej głowie... Że tak powiem, creepy...

Sama książka to misz-masz wielu różnych gatunków. Sięgnęłam po nią mając nadzieję na porządną książkę science-fiction, a otrzymałam... Cóż, fantastyki naukowej jest w niej o wiele za mało, a za dużo wątków pobocznych. Wątek fantasy dopiero w tej księdze zaczął mi się podobać. Postacie...

Ciąg dalszy mieszanki, tym razem doprawionej quasi-psychologicznym zakończeniem. Nadal nie jest źle, ale (też nadal) tym bardziej nie wybitnie.

Ciąg dalszy mieszanki, tym razem doprawionej quasi-psychologicznym zakończeniem. Nadal nie jest źle, ale (też nadal) tym bardziej nie wybitnie.

Trochę lepsza od pierwszej części, ale i fantasy nudne i sci-fi absurdalne.

Trochę lepsza od pierwszej części, ale i fantasy nudne i sci-fi absurdalne.