Bardzo lubię książki Marian Keyes, a ta jest pierwsza, jaką przeczytałam. Książka jest dowcipna, ciekawa, autorka nawet pisząc o smutnych rzeczach robi to w taki sposób, że człowiek nie popada w przygnębienie. Przeczytałam ją kilka razy, bo jest tego warta. Polecam.

Bardzo lubię książki Marian Keyes, a ta jest pierwsza, jaką przeczytałam. Książka jest dowcipna, ciekawa, autorka nawet pisząc o smutnych rzeczach robi to w taki sposób, że człowiek nie popada w przygnębienie. Przeczytałam ją kilka razy, bo jest tego warta. Polecam.

Uwielbiam książki Marian Keyes,czysty relaks podczas czytania.

Uwielbiam książki Marian Keyes,czysty relaks podczas czytania.

Początki książką Keyes niezwykle trudne, bowiem już dawno nie trafiła mi się w lekturze tak irytująca główna bohaterka. Niezaradna, postępująca idiotycznie i błądząca w świecie relacji damsko-męskich jak nastolatka we mgle. Przyznaję, że w okolicach dwusetnej strony miałam ochotę rzucić książką w kąt, no ale ;)Początkowo miałam wrażenie, że to miała być wariacja na temat "Dziennika Bridget Jones", ale sprawdziłam, że obie książki zostały wydane w tym samym roku, więc to raczej niemożliwe. Różni je jednak jedna, podstawowa rzecz, o ile "Dziennik" to książka z założenia łatwa i przyjemna, traktująca o problemach, ze znalezieniem tego "jedynego", książka Keyes porusza problem dość trudnych zjawisk - depresji, alkoholizmu i współuzależnienia. Wszystko to sprawia, że patrzymy na naszą irytująco niezaradną, fatalnie wybierającą partnerów życiowych Lucy, nieco łagodniejszym okiem. Nie podoba mi się sposób w jaki problem depresji i alkoholizmu zostały, ale trudno oczekiwać, żeby w czytadle zawarto studium przypadku, nie chciano czytelniczek zanudzić, a jedynie zarysować temat. Podsumowując - można było krócej, można było lepiej, ale nie jest źle, pomimo przewidywalnego do bólu zakończenia ;)

Początki książką Keyes niezwykle trudne, bowiem już dawno nie trafiła mi się w lekturze tak irytująca główna bohaterka. Niezaradna, postępująca idiotycznie i błądząca w świecie relacji damsko-męskich jak nastolatka we mgle. Przyznaję, że w okolicach dwusetnej strony miałam ochotę rzucić książką w kąt, no ale ;)Początkowo miałam wrażenie, że to miała być wariacja na temat...

Polecam! Bardzo dobrze czytało mi się tą książkę, zabawna i wciągająca.

Polecam! Bardzo dobrze czytało mi się tą książkę, zabawna i wciągająca.

Książka zaskoczyła mnie w pozytywny sposób,lekka i zabawna.

Książka zaskoczyła mnie w pozytywny sposób,lekka i zabawna.

Zabawna,zaskakująca i pełna dowcipu - idealna na zimowe wieczory.

Zabawna,zaskakująca i pełna dowcipu - idealna na zimowe wieczory.

Zgadzam się z poprzednią opinią.
Powieści Keyes reprezentują różny poziom, od więcej niż dobrych ("Czarujący mężczyzna"),przewidywalnych, ale miłych, to takich sobie ("Anioły").
Ta jednak jest zupełnie nieczytable, zupełnie. Przewidywalna i ponad miarę rozwlekła, jej treść z powodzeniem dałoby się przekazać na 100 stronach.
Przeczytałam pierwsze 200, pozostałe przekartkowałam, nie dałam rady po prostu.

Zgadzam się z poprzednią opinią.
Powieści Keyes reprezentują różny poziom, od więcej niż dobrych ("Czarujący mężczyzna"),przewidywalnych, ale miłych, to takich sobie ("Anioły").
Ta jednak jest zupełnie nieczytable, zupełnie. Przewidywalna i ponad miarę rozwlekła, jej treść z powodzeniem dałoby się przekazać na 100 stronach.
Przeczytałam pierwsze 200, pozostałe...

Chociaż Lucy denerwowała mnie swoją potulnością, cały czas trzymałam za nią kciuki, żeby jej się udało ułożyć sobie życie. Czyta się lekko, z przyjemnością.

Chociaż Lucy denerwowała mnie swoją potulnością, cały czas trzymałam za nią kciuki, żeby jej się udało ułożyć sobie życie. Czyta się lekko, z przyjemnością.

Moje pierwsze spotkanie z Marian Keyes i miłość od pierwszego czytania.

Moje pierwsze spotkanie z Marian Keyes i miłość od pierwszego czytania.

Właśnie skończyłam czytać. I jestem bardzo rozczarowana. Główna bohaterka tego czytadła (nie mam na to innego określenia) niesamowicie mnie irytowała przez wszystkie 566 stron. Nasunęło mi się tu skojarzenie z "Martą" Orzeszkowej, które tak samo jak nieszczęsna Lucy jakoś nie mogła się w niczym odnaleźć, "ogarnąć". Najlepsze określenie dla głównej bohaterki to safanduła, coś na zasadzie "jakiegoś mnie Panie Boże stworzył, takiego mnie masz". Człowiek czyta te wszystkie opisy jaka Lucy jest biedna i nieszczęśliwa, a to ona sama w swej głupocie pcha się do tego nieszczęścia jak ćma do światła.
Książka okazała się olbrzymim rozczarowaniem chyba dlatego, iż wcześniej przeczytałam "Trzecią stronę medalu", "Arbuza", "Anioły", "Wakacje Rachel" oraz "Jest tam kto?" tej samej autorki i byłam oczarowana. Tego samego spodziewałam się po tej pozycji. Szukałam tu dobrego humoru, lekkości. Nic takiego nie znalazłam.
Jednym słowem rzecz ujmująć - IRYTUJĄCA.

Właśnie skończyłam czytać. I jestem bardzo rozczarowana. Główna bohaterka tego czytadła (nie mam na to innego określenia) niesamowicie mnie irytowała przez wszystkie 566 stron. Nasunęło mi się tu skojarzenie z "Martą" Orzeszkowej, które tak samo jak nieszczęsna Lucy jakoś nie mogła się w niczym odnaleźć, "ogarnąć". Najlepsze określenie dla głównej bohaterki to safanduła,...